Ο εκ βαθέων επαναστάτης “ma non troppo” της ομορφιάς – Όσκαρ Ουάιλντ

photo: scalidi

Έδεσε προσεκτικά τη σατινένια του γραβάτα μπροστά στον καθρέφτη. Διόρθωσε το φρέσκο λουλούδι της μπουτουνιέρας του στο πέτο, πήρε υπό μάλης την ιδιοφυία του και βγήκε στο 19ο αιώνα να τον σαρώσει. Τους αποστόμωσε όλους. Τους προκάλεσε μέχρι τέλους. Έγινε ο ίδιος το έργο που φιλοτεχνούσε σε όλη του τη ζωή. Κοίταζε πού και πού το πορτρέτο του ήρωά του, Ντόριαν, και ίσιωνε τα δαχτυλίδια στα χέρια του σαν αναγνωριστικό στοιχείο.Σίφουνας τα ευφυολογήματά του κλόνιζαν τις βέβαιες παραδοχές. Ένας επαναστάτης “ma non troppo”. “…Το έσχατο μυστήριο είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Ακόμα και να καταφέρεις να ζυγίσεις τον ήλιο σε ζυγαριά, να μετρήσεις τα βήματα της σελήνης, και να χαρτογραφήσεις τους επτά ουρανούς αστέρι προς αστέρι, πάντα θα σου απομείνει ο εαυτός σου. Ποιος μπορεί να υπολογίσει την τροχιά της ίδιας του της ψυχής;…”*
Αναζήτησε την ομορφιά παντού. Ακόμη και στον εγκλεισμό του στη φυλακή. Κι από κει “De profundis” από το κελί του, έστελνε από τα έγκατα της ψυχής του, της ιδιοσυγκρασίας του, το μήνυμα για το νόημα της θλίψης, για την ομορφιά της. Την ίδια ώρα που αναγνώριζε ότι το μόνο που εκτείνεται μπροστά μας, είναι το παρελθόν.
Και με απόλυτη αφοσίωση χρωμάτιζε την ανάγκη της ελαφρότητάς μας, λίγο πιο πέρα από την πνευματικότητα και τον αισθητισμό, κάπου εκεί που κάποτε θα κατοικούσαν οι θεοί. Και στον κήπο του μοναχικού γίγαντα, άνθισαν τα λουλούδια απ’ τις φωνές και τα γέλια των παιδιών.

*Oscar Wilde: De Profundis (Epistola: In Carcere et Vinculis), εκδόσεις Κάκτος 1996, μετάφραση Ανδρέας Ρικάκης

(Δημοσιεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2010 στο ιστολόγιο του ΕΚΕΒΙ)