Τόπος δηλητήριο

photo: scalidi
Συλλαμβάνουν κάθε μέρα κι από έναν επιχειρηματία. Για χρέη εκατομμυρίων ευρώ προς το Δημόσιο. Πόσο είναι το έλλειμμα; Ποιος θα το πληρώνει κάθε μέρα; Εκείνος που δεν χρωστάει ούτε ευρώ στη ζωή του. Και του κόβουν τα πάντα, τον φορολογούν ανελέητα. Εκείνος που δουλεύει. Εκείνος που παλεύει για την αξιοπρέπειά του. Μπορεί να είναι και υπάλληλος των παραπάνω “επιχειρηματιών”. Χρωστώντας εκατομμύρια στο κράτος όλοι μπορούμε να γίνουμε μεγαλο-επιχειρηματίες.
Αυτοί, λοιπόν, άντε να πληγωθεί ελαφρώς το ήδη διαλυμένο τους γόητρο στους κύκλους των κοσμικών, βγαίνουν έξω κι από τη φυλακή -ούτε προσχηματικά δηλαδή δεν τιμωρούνται, όχι ότι εξυπηρετεί τίποτα πια το πρόσχημα, λεφτά θέλει το κράτος, όχι φυλακισμένους- και συνεχίζουν χρωστώντας εκατομμύρια να ζουν τη ζωή τους. Την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω έχουν χάσει τη μισή δική τους, παρακολουθώντας να τους παίρνει πίσω αυτό το κράτος τις οικονομίες χρόνων, τις προσπάθειές τους, τη δουλειά τους την ίδια. Μιλάω κάθε μέρα με ανθρώπους χωρίς δουλειά. Ικανούς ανθρώπους, δυναμικούς, έξυπνους. Ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους και στους άλλους. Αλλά δεν έχουν τρόπο. Δεν ξέρουν πού να κατευθύνουν τις δυνάμεις τους. Όταν δουλεύεις για δέκα και είκοσι χρόνια σε έναν τομέα κι αυτός ύστερα σε πετάει απέξω, κλείνει τις προοπτικές σου, πώς να αντιδράσεις; Όταν έχεις μάθει, ας πούμε, να είσαι είκοσι χρόνια δημοσιογράφος τι γίνεσαι μετά; Δύσκολα πράγματα.
Από την άλλη, βλέπω τη ρημαγμένη ύπαιθρο του Μοριά. Ρημαγμένη από τους συνεταιρισμούς, από τις κακές αγροτικές πολιτικές, από τη νοοτροπία να φύγουν όλα τα παιδιά της να γίνουν χαρτογιακάδες, γιατί η γη δεν έχει ψωμί. Και πράγματι, δεν έχει, ιδίως όταν στέκει τσακισμένη από τους τόνους φυτοφαρμάκων που προμήθευσαν ανεξέλεγκτα βιομηχανίες δια των αντιπροσώπων τους, των γεωπόνων, σε χιλιάδες αγρότες που δεν αντιλαμβάνονταν το κακό που ερχόταν. Δηλητηριασμένη γη. Και τώρα της ζητάς να αποδώσει. Τώρα σκέφτεσαι, μήπως η λύση είναι η γη. Μήπως πρέπει να σηκώσεις τα μανίκια και από την ευκολία του γραφείου να βγεις έξω στον ήλιο και στ' αγιάζι και να παλέψεις και πάλι για τη ζωή σου, σκάβοντας το χώμα, φυτεύοντας την ελπίδα. Αν μη τι άλλο, τούτη την ώρα η γη επιφυλάσσει αισιοδοξία, δεν σταματάει ο κύκλος της ζωής εντός της. Κι αυτό είναι μεγάλο πράγμα. Μεγάλο ψυχικό αποκούμπι να βλέπεις τα λαχανικά να φυτρώνουν, τα δέντρα να καρπίζουν, τα λουλούδια να ανθίζουν, ανεξαρτήτως οικονομικών και πολιτικών συνθηκών.

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 25 Νοεμβρίου 2011)