«επλάσθη όμοιος προς τον βαθύν ωκεανόν» – Γεώργιος Βιζυηνός

photo: scalidi

Είναι εκείνος που θέλησε να πει “διατί η μηλιά δεν έγινε μηλέα”, γιατί οι γενικές και τα απαρέμφατα θα ταλανίζουν αυτή τη χώρα που αρνείται να δείξει, να διδάξει στα παιδιά της τη φύση των πραγμάτων, αλλά μια χαρά ακόμα βολεύεται με την πνευματική ασιτία.

Αυτός ήτο μικρό ραφτόπουλο εις την Πόλη για να μάθει γράμματα κι έφτασε να σπουδάζει φιλοσοφία και ψυχολογία. Στις Ευρώπες. Δυο αιώνες πριν. Γύρισε πίσω, στο χωνευτήρι της αττικής γης κι εισέπραξε τη χλεύη και το περιθώριο. Κι έμεινε απολύτως μόνος μια μέρα, στους τοίχους του Δρομοκαΐτειου. Άραγε να ‘χε εκεί μια μηλιά να κάθεται στον ίσκιο της;

Το μοναχικό του ταξίδι ανάμεσα στους ανθρώπους έμεινε χαραγμένο στις λέξεις του. Στα τρυφερά του ποιήματα που λένε μεγάλες ιστορίες και στις μικρές του ιστορίες που χρειάστηκε να περάσουν κι εκατό χρόνια για να καταλάβουν οι άλλοι ότι ήτανε ποιήματα μεγάλα.

Η ηγεμών Γεώργιος εκ Δυτικής Βιζύης, Ανατολικής Θράκης, στ’ ανάμεσο Ανατολής και Δύσης κατεδύθηκε μέσα μέσα στις ψυχές των ηρώων του, μέχρι τον πάτο το δικό του, καταβάλοντας τίμημα: τη δική του ψυχή, μέχρι την ψίχα της. Γιατί φαίνεται

«επλάσθη όμοιος προς τον βαθύν ωκεανόν,
όστις συνθραύει τα δεσμά τ’ ωσεί αράχνης νήματα,
κι αλέθει μετά βρυχηθμών ηπείρους εις συντρίμματα,
παν όριον βροτόθετον αγέρωχος περιφρονών.», όπως έγραφε στα «Σονέττα Προς νέον Έλληνα ποιητήν (Εξ αλληλογραφίας 1876-1879)»*.

Ποιος να ήταν εκείνος ο ποιητής και τι να έγινε;

*Αποσπάσματα από «Άπαντα τα πεζά» και «Άπαντα τα ποιήματα» του Γεωργίου Βιζυηνού, εκδόσεις Πάπυρος, 1996

(Δημοσιεύτηκε στις 26 Αυγούστου 2010 στο ιστολόγιο του ΕΚΕΒΙ)