“Ένας ελεύθερος καλλιτέχνης κι αυτό είναι όλο” - Άντον Τσέχωφ

photo: scalidi

Αυτό ήθελε να είναι. Και ήταν. Ο χρόνος του το αναγνώρισε, μετά θάνατον σε όλον τον κόσμο, αλλά τον κέρδισε επάξια τον τίτλο που με τόση εμμονή επεδίωξε: “ελεύθερος καλλιτέχνης”. Με χιούμορ και τραγωδία. Την τραγωδία της καθημερινότητας, της μικρής ανούσιας και αφανούς ζωής. Απ' αυτό ταλανίζονται οι ήρωές του. Α, κι από έρωτες, κάποτε ανεκπλήρωτους. Αυτά τρώγανε τον ντροπαλό γιατρό που τελικά τον έφαγε η φυματίωση.
Φίνα διηγήματα, κομψές μικρές ιστορίες κι αξεπέραστα θεατρικά, ο απολογισμός. Γιατρέ, πώς με βλέπετε;
Πήγε σχολείο, παιδί όταν ήταν, με ελληνάκια, γι' αυτό έγραφε στο “Θείο Βάνια” για μας σαν να 'ναι τώρα.
Τον 20ο αιώνα, ο Τενεσί Ουίλλιαμς θα είναι ο μεγάλος του θαυμαστής, απ' αυτόν θα εμπνευστεί και θα επηρεαστεί περισσότερο. Με τις μισές του φράσεις, τις παύσεις, τους τονισμούς ενός καθημερινού καθ' όλα διαλόγου, ξεκλείδωνε το σύμπαν ο γιατρός κι έρεε η νοσταλγία και το ανικανοποίητο για την ίδια τη ζωή. Έσφαζε με βαμβάκι κι αντισηπτικό την εποχή του, φάσκιωνε με επιδέσμους και τρυφερά επιθέματα εκείνους τους πληγωμένους από τον ίδιο τους τον εαυτό. “...Ξέρεις τι θα πει ταλέντο; Θάρρος, ελεύθερη σκέψη, ευρύτητα πνεύματος... Φυτεύει ένα δεντράκι κι αμέσως τον απασχολεί τι θα προκύψει απ' αυτό ύστερα από χίλια χρόνια, οραματίζεται την ευτυχία της ανθρωπότητας...”.*

*“Θείος Βάνιας”, Θεατρικά έργα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2007, μετάφραση Βασίλης Ντινόπουλος

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2010 στο ιστολόγιο του ΕΚΕΒΙ)