Η αμείλικτη λάμψη της ήττας - Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ

photo: scalidi

Η χολιγουντιανή ασημόσκονη που τόσο τον βασάνισε, έχει πασπαλίσει τις σελίδες του. Για πάντα. Αν κι έγραφε στην κόψη του διαμαντιού. Με τους ήρωές του έτοιμους να κατρακυλήσουν στην επιθυμία τους, ζαλισμένοι από την τρυφερή νύχτα, τα βραδινά απαστράπτοντα φώτα, την παρασιτική κοινωνικότητα, τα μισογεμάτα ποτήρια, τον επικό θρήνο του σαξόφωνου, τις ξεχειλισμένες τσέπες που θα άδειαζαν.

Η ήττα είναι εξαρχής κερδισμένη στο Φιτζέραλντ, ίσως γιατί τη φοβήθηκε πολύ και τελικά την κατέκτησε, βοηθούσης και της Ιστορίας, με την ύφεση του ’29 που χάνει την πρωτοκαθεδρία της από τη δική μας σιγά σιγά.

Η Ζέλντα κι εκείνος φτάνουν να γίνουν οι ίδιοι τους οι ήρωες σ’ αυτό το μυθιστόρημα της ζωής τους που τα είχε όλα: αίγλη, δόξα, απελπισία κυρίως, πτώση, τραγωδία και φυσικά βασανιστική αναζήτηση να πληρώσουν αυτό το απέραντο κενό, να το γεμίσουν.

Μα, ο ορίζοντας αυτού του κοσμοπολίτη σύγχρονου ανθρώπου που διαβαίνει χορεύοντας εμπρός, δεν καταλήγει πουθενά. Sky is the limit. Ο τωρινός homo americanus. Ούτε μια στάση για ξεκούραση, η ζωή είναι μπροστά και την ακολουθούμε μ’ ένα γρήγορο σπορ αμαξάκι -εκεί στη στροφή του Υπερόχου Γκάτσμπυ (και μια ανόσια παράφραση, guts be)- αλλά δεν τη προφταίνουμε ποτέ. Αλήθεια είναι η ζωή εκεί;

(Δημοσιεύτηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2010 στο ιστολόγιο του ΕΚΕΒΙ)