Ο μαέστρος της κινούμενης άμμου-Λόρενς Ντάρελ

Η τρύπα που αφήνει το “Αλεξανδρινό Κουαρτέτο” στη βιβλιοθήκη, όταν το βγάλεις από τη θέση του, είναι το ίδιο κενό που θα 'χε το μυθιστόρημα χωρίς αυτόν τον ευφυή ενσαρκωτή του. Θα γελά άμα διαβάζει από κάπου αλλού.

Το χειμώνα που πέρασε, με φώναξε στην Αλεξάνδρειά του, λίγο μετά τον Κ.Π. Καβάφη εποχή, και με παγίδευσε στη γοητεία της γραφής του. Πήρε τους ήρωές του και τους ξεζούμισε στην κυριολεξία, δεν τους λυπήθηκε καθόλου, ψυχή τε και σώματι. Ο στόχος του, που επετεύχθη απολύτως, ήταν να διατρανώσει την ανθρώπινη ύπαρξη, τις πεπερασμένες της διαστάσεις, μέσα από τη σάρκα και το πνεύμα. Μέσα από την πόλη και την έρημο, μέσα από την αλήθεια και το διαρκές ψέμα της. Να πει τον πόνο: από δω μέχρι εκεί φτάνει ο άνθρωπος και το ξέρει, τι μάταιο, κι απλώνει το πόδι του πέρα από τη δρασκελιά του, γι' αυτό είναι άνθρωπος.

Και μόλις ερμήνευε του ανθρώπου τ' ανεξήγητα, έστηνε νέα πλεκτάνη εις βάρος του, με την αγάπη, τον έρωτα, την εξουσία, τον πόλεμο, την ισχύ, την προδοσία, μα κυρίως με την εγκατάλειψη. Μαέστρος της μυθιστορηματικής γραφής, της κινούμενης δηλαδή άμμου, επιχείρησε να χαρτογραφήσει τη γεωστρατηγική της ψυχής, με το τηλέφωνο να χτυπά βουβά σ' ένα διπλωματικό γραφείο, το σούρουπο να πέφτει, κι ένας άντρας σκυμμένος πάνω σ' ένα διάφανο ποτήρι αλκοόλ, μια σπάταλη λευκή κόλλα χαρτί, μελάνι που δεν έχει χυθεί ακόμα και ατέλειωτες άγραφες ζωές με λέξεις ανείπωτες. Η μοναξιά τ' ανθρώπου μοιάζει λίγο μ' εκείνη του γραφιά, εγκαταλελειμμένου από τις λέξεις του, όταν το τηλέφωνο δεν χτυπάει.

(Δημοσιεύτηκε στις 31 Αυγούστου 2010 στο ιστολόγιο του ΕΚΕΒΙ) 

photo: scalidi