Ο διαμεσολαβητής του καιρού -Γιώργος Σεφέρης

photo: scalidi
Χρόνια και χρόνια πατούσαμε την ακτή, καραβοτσακισμένοι, αλλά ήρθε αυτός για να μας δείξει την άμμο απ' την αρχή, να μας ξαναπεί τη θάλασσα, να δώσει νόημα στα κουφάρια της, στα δικά μας λείψανα και στ' αποκεφαλισμένα μας αγάλματα. Μας πήγε πίσω, στον Όμηρο και τον Οδυσσέα, για να μυρίσουμε τον καιρό μας. Αυτός μας τον διαμεσολάβησε. Τον καιρό.
Αυτός μας έμπασε ξανά στο καράβι που το λένε Ιστορία. Με την ανταριασμένη τριήρη, τράτα κάποτε για μας, μας αρμένισε ξανά στα μελτέμια του Αιγαίου και τις ιδιοτροπίες της κλειστής μας μεσογειακής λεκάνης, για να θυμηθούμε την προδοσία προς τον εαυτόν μας κάθε φορά.
Αφήνοντας στο αίμα μας να βράσουν τα μποφόρ της μνήμης, μα πάνω απ' όλα η ήττα. Με ποίηση και διπλωματία. Το εγώ έγινε πάλι εμείς, μέχρι εμείς να ρίξουμε το εμείς σε ξέρα και να κατακερματιστούμε στα άπειρα εγώ μας.
Μας πήγε μέχρι το ναυάγιο της “Κίχλης” και μας χάρισε ξύλο λεμονιάς, μας ανέμισε το αδειανό πουκάμισο της Ελένης, γεράσαμε στις φωτιές της Τροίας και τα λατομεία της Σικελίας, τ' αηδόνια δεν μας άφησαν να κοιμηθούμε στις Πλάτρες και μείναμε ν' αφουγκραζόμαστε τα:

ΤΡΙΖΟΝΙΑ

Το σπίτι γέμισε τριζόνια
χτυπούν σαν άρρυθμα ρολόγια
λαχανιασμένα. Και τα χρόνια

που ζούμε σαν αυτά χτυπούν
καθώς οι δίκαιοι σιωπούν
σα να μην είχαν τι να πουν.

Κάποτε τ' άκουσα στο Πήλιο
να σκάβουνε γοργά ένα σπήλαιο
μέσα στη νύχτα. Αλλά το φύλλο

της μοίρας τώρα το γυρίσαμε
και μας γνωρίσατε και σας γνωρίσαμε
από τους υπερβόρειους ίσαμε

τους νέγρους του ισημερινού
που έχουνε σώμα χωρίς νου
και που φωνάζουν σαν πονούν.

Κι εγώ πονώ κι εσείς πονείτε
μα δε φωνάζουμε και μήτε
καν ψιθυρίζουμε, γιατί

η μηχανή είναι βιαστική
στη φρίκη και στην καταφρόνια
στο θάνατο και στη ζωή,

το σπίτι γέμισε τριζόνια.

Πρετόρια, 16 Γενάρη '42”*

*ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Β΄, “Γιώργος Σεφέρης-Ποιήματα”, εκδόσεις Ίκαρος, δέκατη ένατη έκδοση, Φεβρουάριος 1998

(Δημοσιεύτηκε στις 30 Αυγούστου 2010 στο ιστολόγιο του ΕΚΕΒΙ)