Ακολουθώντας τα χνάρια της μνήμης και της «αγιοσύνης»
Οι μορφές των ανθρώπων. Και τα πρόσωπά τους. Τα διαφορετικά προσωπεία που ενδύθηκαν. Οι ζωές τους. Τα χνάρια που άφησαν στο πέρασμά τους από τούτο τον κόσμο. Τα προσωπεία που απεκδύθηκαν. Οι άλλες μορφές του καιρού τους που συνάντησαν. Οι δρόμοι τους που διασταυρώθηκαν. Που άλλοτε κινήθηκαν παράλληλα και δεν βρήκαν σημείο τομής ποτέ.
Και οι λέξεις τους. Που σμιλεύτηκαν στο χαρτί. Που ίσως δεν ειπώθηκαν ποτέ. Που καταγράφηκαν στο βινύλιο. Που τραγουδήθηκαν από τα στόματα άλλων. Που ακούστηκαν στον καιρό τους και πέρασαν και στο δικό μας καιρό. Που κλείστηκαν σε βιβλία και τα ανοίγουμε τώρα για να γνωρίσουμε τον κόσμο τους. Το προσωπικό τους σύμπαν. Είναι κάτι άνθρωποι που πορεύτηκαν στο παρελθόν και χάραξαν στην οδό της Τέχνης τους μονοπάτια που τα βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας. Που τα παίρνουμε κι εμείς, όσο αναζητάμε το δικό μας δρόμο. Είναι κάτι άνθρωποι που άλλοτε παραγκωνίστηκαν από τους σύγχρονούς τους, άλλοτε περιφρονήθηκαν, άλλοτε απλώς επισκιάστηκαν, άλλοτε έλαμψαν τόσο που έκαναν τους γύρω τους να κλείσουν τα μάτια μπροστά στην πρωτόγνωρη αυτή ηλιοφάνεια της αυτόφωτης ύπαρξής τους. Είναι κάτι άνθρωποι που απ’ όπου πέρασαν άφησαν πίσω τους το μύρο της προσωπικής τους «αγιοσύνης». Κάτω από σβηστά φώτα, πίσω από κουίντες θεατρικές, λογοτεχνικές, του σιναφιού τους. Όσο κι αν τους παρέβλεπαν, όσο κι αν τους αγνοούσαν, εκείνοι ευωδίαζαν τη μοναδικότητά τους και προχωρούσαν με βήματα σταθερά στο μέλλον.
Έφυγαν από τη ζωή, αλλά καθαγιασμένοι με κείνη την ξέχωρη ευωδία που μας πλημμυρίζει και τώρα, αν θέλουμε να τη νιώσουμε κάτω από τους στίχους, τα γραπτά τους, μέσα από κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ή προσωπογραφίες. Εκεί που το βλέμμα τους πλανάται φλογισμένο κι αληθινό κι αναδύει την ενδότερη φωτιά που τους έκαιγε, που ζέσταινε τη λογοτεχνική τους στόφα, την καλλιτεχνία τους. Είναι «άγιοι» καθημερινοί της Τέχνης τους, που δημιούργησαν με μόχθο και ταλέντο τα δικά τους «θαύματα». Ο καιρός μας ψάχνει για «θαυματοποιούς» και κατασκευασμένα θαύματα της διαχείρισης. Υπήρξαν όμως άνθρωποι που δημιούργησαν απλώς, χωρίς να διαχειριστούν το παραμικρό στο δικό τους καιρό και δεν αναγόρευσαν ποτέ εαυτούς «θαυματοποιούς», αλλά παρέμειναν σκιώδεις δημιουργοί της προσωπικής τους αλήθειας και υπερασπιστές του ωραίου.
Στη μνήμη τους, δεν μπορεί κανείς παρά να γίνει κοινωνός αυτού του αντίδωρου, του έργου τους. Και να ακούσει την κουστωδία της εποχής τους, πίσω από τα πάθη, τα λάθη και τους ανθρώπους που τα διαφέντεψαν.
Στις ασπρόμαυρες προσωπογραφίες θα αναγνωρίσετε την όψη και θα αφουγκραστείτε τις φωνές της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Στρατή Δούκα, της Μελλισάνθης, του Γεώργιου Βιζυηνού, του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και του Γιώργου Ιωάννου, όπως τους έδωσαν σάρκα και οστά μέσα από τις λέξεις τους ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος, ο Κώστας Ακρίβος, ο Ηλίας Καφάογλου, ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο Φίλιππος Φιλίππου και η Έλενα Χουζούρη. Είναι οι αθόρυβοι «άγιοι» και οι βίοι τους από τη σειρά «Βίοι Αγίων -Υπόγειες Διαδρομές» των Εκδόσεων Ηλέκτρα. Συνομιλώντας με την Ευτυχία, στη στράτα της απλότητας, συλλέγοντας ποιητικά άνθη της Μελλισάνθης, από τρυφερές καρδιές, που σκλαβώθηκαν από πάθη, αιχμηρά σαν αγκάθι...
Και οι λέξεις τους. Που σμιλεύτηκαν στο χαρτί. Που ίσως δεν ειπώθηκαν ποτέ. Που καταγράφηκαν στο βινύλιο. Που τραγουδήθηκαν από τα στόματα άλλων. Που ακούστηκαν στον καιρό τους και πέρασαν και στο δικό μας καιρό. Που κλείστηκαν σε βιβλία και τα ανοίγουμε τώρα για να γνωρίσουμε τον κόσμο τους. Το προσωπικό τους σύμπαν. Είναι κάτι άνθρωποι που πορεύτηκαν στο παρελθόν και χάραξαν στην οδό της Τέχνης τους μονοπάτια που τα βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας. Που τα παίρνουμε κι εμείς, όσο αναζητάμε το δικό μας δρόμο. Είναι κάτι άνθρωποι που άλλοτε παραγκωνίστηκαν από τους σύγχρονούς τους, άλλοτε περιφρονήθηκαν, άλλοτε απλώς επισκιάστηκαν, άλλοτε έλαμψαν τόσο που έκαναν τους γύρω τους να κλείσουν τα μάτια μπροστά στην πρωτόγνωρη αυτή ηλιοφάνεια της αυτόφωτης ύπαρξής τους. Είναι κάτι άνθρωποι που απ’ όπου πέρασαν άφησαν πίσω τους το μύρο της προσωπικής τους «αγιοσύνης». Κάτω από σβηστά φώτα, πίσω από κουίντες θεατρικές, λογοτεχνικές, του σιναφιού τους. Όσο κι αν τους παρέβλεπαν, όσο κι αν τους αγνοούσαν, εκείνοι ευωδίαζαν τη μοναδικότητά τους και προχωρούσαν με βήματα σταθερά στο μέλλον.
Έφυγαν από τη ζωή, αλλά καθαγιασμένοι με κείνη την ξέχωρη ευωδία που μας πλημμυρίζει και τώρα, αν θέλουμε να τη νιώσουμε κάτω από τους στίχους, τα γραπτά τους, μέσα από κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ή προσωπογραφίες. Εκεί που το βλέμμα τους πλανάται φλογισμένο κι αληθινό κι αναδύει την ενδότερη φωτιά που τους έκαιγε, που ζέσταινε τη λογοτεχνική τους στόφα, την καλλιτεχνία τους. Είναι «άγιοι» καθημερινοί της Τέχνης τους, που δημιούργησαν με μόχθο και ταλέντο τα δικά τους «θαύματα». Ο καιρός μας ψάχνει για «θαυματοποιούς» και κατασκευασμένα θαύματα της διαχείρισης. Υπήρξαν όμως άνθρωποι που δημιούργησαν απλώς, χωρίς να διαχειριστούν το παραμικρό στο δικό τους καιρό και δεν αναγόρευσαν ποτέ εαυτούς «θαυματοποιούς», αλλά παρέμειναν σκιώδεις δημιουργοί της προσωπικής τους αλήθειας και υπερασπιστές του ωραίου.
Στη μνήμη τους, δεν μπορεί κανείς παρά να γίνει κοινωνός αυτού του αντίδωρου, του έργου τους. Και να ακούσει την κουστωδία της εποχής τους, πίσω από τα πάθη, τα λάθη και τους ανθρώπους που τα διαφέντεψαν.
Στις ασπρόμαυρες προσωπογραφίες θα αναγνωρίσετε την όψη και θα αφουγκραστείτε τις φωνές της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Στρατή Δούκα, της Μελλισάνθης, του Γεώργιου Βιζυηνού, του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και του Γιώργου Ιωάννου, όπως τους έδωσαν σάρκα και οστά μέσα από τις λέξεις τους ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος, ο Κώστας Ακρίβος, ο Ηλίας Καφάογλου, ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο Φίλιππος Φιλίππου και η Έλενα Χουζούρη. Είναι οι αθόρυβοι «άγιοι» και οι βίοι τους από τη σειρά «Βίοι Αγίων -Υπόγειες Διαδρομές» των Εκδόσεων Ηλέκτρα. Συνομιλώντας με την Ευτυχία, στη στράτα της απλότητας, συλλέγοντας ποιητικά άνθη της Μελλισάνθης, από τρυφερές καρδιές, που σκλαβώθηκαν από πάθη, αιχμηρά σαν αγκάθι...