Ποιητικά άνθη
(συνέχεια "αγίων")
Το πρόσωπο μιας ποιήτριας του παρελθόντος περιμένεις να το αντικρίσεις μέσα από μια ανάλογη θεώρηση του έργου της και μια τέτοια προσέγγιση της φυσιογνωμίας της, τουλάχιστον όταν δεν διαβάζεις μια φιλολογική μελέτη ή ένα ξερό δοκίμιο γι’ αυτή. Ωστόσο, ο Ηλίας Καφάογλου είχε μια διαφορετική γνώμη, καθώς φαίνεται, γιατί βαρυφόρτωσε το κείμενό του για τη Μελλισάνθη με τόσες πολλές παραπομπές και σημειώσεις που χάθηκε η ατμόσφαιρα και όλη εκείνη η μαγική αχλύ της προσωπικότητάς της που υπόσχεται η φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου ήδη. «Οι εποχές της Μελλισάνθης» βουλιάζουν κάτω από το βάρος όλων αυτών των -φιλότιμων μεν, και επίπονων φαντάζομαι να συλλεχθούν, αλλά λυπάμαι μου φάνηκαν παντελώς άχρηστες για τον αναγνώστη που θέλει να γνωρίσει τη Μελλισάνθη (μπορεί για το μελετητή του μέλλοντος να είναι πολύτιμες, ποιος ξέρει!)- παραπομπών και επεξηγήσεων. Θα προτιμούσα όλες αυτές τις αναφορές του ο συγγραφέας να τις έχει χωνέψει μέσα του, να τις έχει επεξεργαστεί -παρά να τις παρουσιάζει ως χιλιοτρυπημένο πάτσγουορκ στα μάτια του αναγνώστη- και να δώσει ένα αυθεντικά δικό του κείμενο με αφομοιωμένα όλα τα παραπάνω στοιχεία, απλό, εύληπτο και πιο αισθαντικό, όπως αρμόζει σε μια ποιήτρια. Και πάλι τονίζω, αφού τα βιογραφικά δοκίμια της σειράς αυτής της Ηλέκτρας δεν αποτελούν ξερές μελέτες, αλλά λογοτεχνικά δοσμένες προσεγγίσεις. Μακάρι ο Καφάογλου να είχε διατηρήσει το ύφος του εισαγωγικού σημειώματος σε όλο το βιβλίο. Παρά την προσωπική μου ένσταση με βάση το δικό μου γούστο, ο αναγνώστης μπορεί να λάβει σοβαρά ερεθίσματα για να ψάξει και να βρει τι ήταν η Μελλισάνθη και οι στίχοι της.
Το πρόσωπο μιας ποιήτριας του παρελθόντος περιμένεις να το αντικρίσεις μέσα από μια ανάλογη θεώρηση του έργου της και μια τέτοια προσέγγιση της φυσιογνωμίας της, τουλάχιστον όταν δεν διαβάζεις μια φιλολογική μελέτη ή ένα ξερό δοκίμιο γι’ αυτή. Ωστόσο, ο Ηλίας Καφάογλου είχε μια διαφορετική γνώμη, καθώς φαίνεται, γιατί βαρυφόρτωσε το κείμενό του για τη Μελλισάνθη με τόσες πολλές παραπομπές και σημειώσεις που χάθηκε η ατμόσφαιρα και όλη εκείνη η μαγική αχλύ της προσωπικότητάς της που υπόσχεται η φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου ήδη. «Οι εποχές της Μελλισάνθης» βουλιάζουν κάτω από το βάρος όλων αυτών των -φιλότιμων μεν, και επίπονων φαντάζομαι να συλλεχθούν, αλλά λυπάμαι μου φάνηκαν παντελώς άχρηστες για τον αναγνώστη που θέλει να γνωρίσει τη Μελλισάνθη (μπορεί για το μελετητή του μέλλοντος να είναι πολύτιμες, ποιος ξέρει!)- παραπομπών και επεξηγήσεων. Θα προτιμούσα όλες αυτές τις αναφορές του ο συγγραφέας να τις έχει χωνέψει μέσα του, να τις έχει επεξεργαστεί -παρά να τις παρουσιάζει ως χιλιοτρυπημένο πάτσγουορκ στα μάτια του αναγνώστη- και να δώσει ένα αυθεντικά δικό του κείμενο με αφομοιωμένα όλα τα παραπάνω στοιχεία, απλό, εύληπτο και πιο αισθαντικό, όπως αρμόζει σε μια ποιήτρια. Και πάλι τονίζω, αφού τα βιογραφικά δοκίμια της σειράς αυτής της Ηλέκτρας δεν αποτελούν ξερές μελέτες, αλλά λογοτεχνικά δοσμένες προσεγγίσεις. Μακάρι ο Καφάογλου να είχε διατηρήσει το ύφος του εισαγωγικού σημειώματος σε όλο το βιβλίο. Παρά την προσωπική μου ένσταση με βάση το δικό μου γούστο, ο αναγνώστης μπορεί να λάβει σοβαρά ερεθίσματα για να ψάξει και να βρει τι ήταν η Μελλισάνθη και οι στίχοι της.