"This bloody something"

Κάποιος άφησε στο cd player τα λόγια της Μόνικα να αιωρούνται. Στη μουσική. Του δωματίου μου. Ερήμην μου.

Του χαρτοκιβωτίου μου. Η ακμή. Χέρια ήρθαν από μακριά για να τη συναντήσουν. Με κόπο. Παραπάνω απ' την ευχή.
Κι ευλαβικές τηλεφωνικές φωνές που αναγγέλλουν. Ερήμην μου.

Πορτοκαλιά τριαντάφυλλα ήρθαν από κείνον που δεν μπορούσε να τα στείλει. Κανονικά. Ερήμην μου.

Αγιοβασίληδες στους οποίους πιστεύω. Κι έρχονται σε ανύποπτο χρόνο. Απλόχερα. Γι' αυτούς πετάω τη σκούφια μου. (Ο άλλος δεν υπάρχει απλώς. Το ξέρω από μωρό. Δεν μεγάλωσα με την πάρτη του, την απάτη του. Και με φοβάται. Μην τον αποκαλύψω. Στέκεται μακριά. Κάθε Πρωτοχρονιά. Τον βλέπω και του γελάω, μ' ένα αόρατο δάκρυ. (Και) του χρόνου.)

Δεν έχουν λευκά γένια και μαλλιά. Δεν φορούν καν κόκκινα, αλλά γίνονται τόσο άνθρωποι που κάποτε αγιάζουν τους άλλους. Δεν τους λένε καν Βασίλη. Ξύπνα, Βασίλη!
Η αυλή απέτυχε. Δεν ήσουν του διαλείμματος. Ελλείμματος. Χτυπάει το κουδούνι για μέσα. Θα μετρηθούμε απ' την αρχή. Διαμετρήματος. Μόνο εσύ δίνεις σημασία. Στην πεταλούδα που πετάει στο τζάμι και συντρίβεται από απελπισία.
Έξω. Στους άλλους. Σημασία. Μασημένη απληστία. Μέσα. Μην χάσεις. Σκόνη από τον εαυτούλη σου. Θα γλιστρήσεις στην αδιαφορία σου. Στην αμέτοχη μετοχή σου. Φαλίρισες και σε νοιάζει η σπασμένη σου μύτη. Η μόστρα. Η τζαμαρία σου. Πολύ φασαρία για το τίποτά σου.
Χωρίς στολίδια φέτος. Το δέντρο σου αφύλαχτο. Στραβοπατάει σαν και σένα. Η μικρή έσερνε το ακορντεόν. Άσσος Οντεόν η ζωή. Δεν είναι σινεμά. Ούτε ανταλλαγή. Στη μέση τα χαρτιά μου. Αλλαγή. Άσσος. Τέλειωσε το μελάνι. Γράψε τις λέξεις σου. Απαλλαγή. Τα ρέστα μου. Τα βλέπω. Είναι πιο πολλά απ' όλα σου τα κέρδη. Στα χαρίζω.
"This bloody something". Φωτεινή επιγραφή.
Ανοιχτό. Λόγω διαγραφής. Χρεών.
Ανοιχτό. Λόγω ζημιών.
Το τζάμι που ράγισε, βλέποντας την πεταλούδα να έρχεται πάνω του.
Δάκρυσε κι έσπασε. Διζ μπλάντι σάμθινγκ.
Από γραφή.


*****Καλή Πρωτοχρονιά!
****Να βρείτε χρόνο να πάτε να δείτε στο Εθνικό στη Νέα του Σκηνή, το "Ρομπέρτο Τσούκο". Δυνατό, έντονο κείμενο, καλοκουρδισμένη σκηνοθεσία. Θα σας ταράξει. Κάτι μου έλειπε από ορισμένους από τους νέους ηθοποιούς, που το είχε ξεχειλίζον ο γεροντότερος σε ηλικία -και μόνον- αναμεταξύ τους, Γιάννης Βογιατζής: Πάθος. Διζ μπλάντι σάμθινγκ στο βλέμμα, που κάνει τη διαφορά. Αυτό, αν το είχαν όλοι, θα απογειωνόταν η παράσταση, γιατί της αξίζει.
***Δείτε και την "Ανταλλαγή", με την Αντζελίνα Τζολί. Άλλο έργο για να ταραχτείτε με το αληθινόν της υπόθεσης και μόνον...