Χαμένα

Το Σάββατο, περάσαμε όλη μας την ημέρα στα Εξάρχεια, με αφορμή το Μπαζάρ των Δρόμων Ζωής. Ήταν ένας μουντός καιρός που τον ράγιζαν μια στάλα τα ατέλειωτα γέλια μας. Επανέλαβα αρκετές φορές τα κλεμμένα από τις γιαγιάδες λόγια "σε καλό να μας βγουν τόσα γέλια". Ε, καμιά ώρα μετά που γυρίσαμε σπίτι, δεν μας βγήκαν. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη γωνία εκείνη, μπορεί να είχαμε περάσει και λίγο πριν από κει. Αλλά δεν είμαστε. Ήταν ένα παιδί.
Τα γέλια πάγωσαν, όπως είχαν παγώσει και το πρωί του Σαββάτου που ανηφορίζαμε στην Τοσίτσα πίσω από το Πολυτεχνείο και βλέπαμε τα παιδιά ξαπλωμένα στο γρασίδι να τρυπιούνται, χαμένα.