Στο Ζάππειο μια μέρα...

περιπατούσα.

Το Σάββατο που μας πέρασε, δεν πήγα για ψώνια.


Κατέβηκα στο κέντρο, αλλά όχι στο καλά φυλασσόμενο από τα ΜΑΤ χριστουγεννιάτικο δέντρο.


Πήγα στην εκπληκτική έκθεση που διοργανώνεται για τα 70 χρόνια ελληνικού ραδιοφώνου, στο Ζάππειο.










Ο περίπατος ήτο περίφημος, καιρού βοηθούντος και επιτρέποντος.

Δεν στριμώχτηκα στην Ερμού και δεν βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που βγήκα από το σπίτι μου.


Αντιθέτως.
Απόλαυσα ένα μεσημερο-απόγευμα, κάνοντας ένα ταξίδι ουσιαστικό στο χρόνο και τη σύγχρονη ιστορία αυτής της χώρας, μέσα από το διασωθέν πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό του Κρατικού Ραδιοφώνου. Χίλια μπράβο και συγχαρητήρια στους διοργανωτές.

Έφυγα μαγεμένη και συγκινημένη.



Ο χρόνος μου δεν πήγε χαμένος, ίσα-ίσα ένιωσα όχι απλή νοσταλγία για τις εποχές που δεν έχω ζήσει άλλωστε, αλλά αισθάνθηκα ότι ξαναβρήκα ανθρώπους -άλλους τους θυμήθηκα και άλλους μόλις που τους γνώρισα- από το παρελθόν να με εμπνεύσουν. Ιδίως αυτές οι πρώτες γυναίκες που ασχολήθηκαν με το ραδιόφωνο, την ώρα που οι υπόλοιπες της ηλικίας τους τηγάνιζαν ψάρια και έπλεκαν πουλόβερ -φαντάζομαι ότι και οι ίδιες το έκαναν αυτό σπίτι τους- εκείνες έκαναν ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ.

Ευγενέστατοι οι άνθρωποι της εισόδου μας κατατόπισαν για την έκθεση και μας έδωσαν mp3 με τα ηχητικά ντοκουμέντα και αποσπάσματα που αντιστοιχούσαν στο οπτικό υλικό που ήταν στη διάθεσή μας. Συγκινητικά όμορφη εμπειρία. Μας πήρε περίπου δυόμιση ώρες η περιήγησή μας αυτή στο παρελθόν και τη μουσική και την πολιτική και την ιστορία.

Το πιο όμορφο ξάφνιασμα, το σύνηθες στιγμιότυπο που βιώνω συχνά στη ζωή μου, λες και γίνεται κάτι μόνο για μένα, ήταν ο σεκιουριτάς που εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε το πιάνο τη στιγμή που ήμουν μόνον εγώ στο σημείο αυτό της αιθούσης και έπαιξε καταπληκτικά ένα κομμάτι στο πιάνο... Μόνο για μένα.


Αν και με πονεμένο πόδι, έκανα κουράγιο να μη χάσω τίποτα από την έκθεση. Μακάρι να είχε καμία καρεκλίτσα πού και πού στην αίθουσα για να μπορεί να ξαποσταίνει ο κουρασμένος ταξιδιώτης...


Ξεκουράστηκα για λίγο σε μια ξύλινη σκαλίτσα-έκθεμα που τη χρησιμοποιούσαν παλιά για ηχητικά εφέ.


Στην έξοδο πήρα ολόκληρη την έκθεση στο σπίτι μου, μέσα σε ένα λευκώμα και ένα cd με 20 ευρώ. Η είσοδος στην έκθεση είναι δωρεάν.

Ο περίπατος στους κήπους του Ζαππείου όπου κάτι κοτσονάτα παππουδάκια έπαιζαν σκάκι, παρακαλώ σε ειδικά τραπεζάκια, και η ομορφιά των ηχητικών στιγμιοτύπων θα σας ανταμείψουν. Μην χάσετε την έκθεση. Απλώνεται ζωντανά στα αυτιά και στα μάτια σας η τελευταία 70ετία της χώρας και του πλανήτη.

Το ηλιοβασίλεμα στην έξοδο μας ξεπροβόδισε με χάρη.



Στο Σύνταγμα στέκονταν παραταγμένοι μπλε και πράσινοι ένστολοι.

Πιάστηκε η αναπνοή μου και η ψυχή μου από το φόβο και την ασχήμια.

Η άλλη όψη της ίδιας άπολις πόλης.