Εφτά χρόνια φαγούρα

photo: scalidi

σ' αυτό το ιστολόγιο -και όχι φιγούρα- ευτυχώς νιώθω τον ίδιο ενθουσιασμό με την αρχή. Την ίδια λαχτάρα να γράφω και στη συνέχεια να φωτογραφίζω. Τέλος πάντων, τον ίδιο ενθουσιασμό να "πω" τον εαυτόν μου και τον κόσμο γύρω μου. "Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο" (Μανόλης Αναγνωστάκης).

Είδα να περνάει η κάψα των μπλογκς, να εντείνεται ο πυρετός του φέισμπουκ, να ξεφουσκώνει κι αυτό για χάρη του τιτιβίσματος στο τουίτερ και όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώ τις εφημερίδες να αγωνίζονται να βγάλουν την τελευταία τους πνοή, ξεψυχάνε οι καημένες, τουλάχιστον όπως τις ξέραμε. Στα χρόνια που πέρασαν, έχοντας απομυθοποιήσει εκ των έσω τη δημοσιογραφία, μυθοποίησα ανθρώπους που δεν παραιτούνται από τη δουλειά τους να αναζητούν την αλήθεια, που δεν παραιτούνται από την ιδιότητά τους να είναι "δημοσιογράφοι" (παρόλο που δεν βρίσκονται πια στην καρδιά του χώρου, αποτελούν ακόμη τους πνεύμονές του), που δεν παραιτούνται από τη φύση τους να είναι ανήσυχοι και ζωντανοί. Ακόμη κι αν αυτό φαντάζει τόσο μάταιο και γραφικό. Αυτοί μου έχουν δώσει και δύναμη όλα αυτά τα χρόνια. Μου δίνουν ακόμα. Είναι κάτι σαν ντεπόνακι την ώρα του οξύ πονοκεφάλου, όταν διαβάζω τα κείμενά τους, όταν ακούω δυο λέξεις κοφτερές και ουσιαστικές.

Είναι λόγια από ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στη ζωή και όχι μέσα στα σινάφια. Βλέπω τον Τύπο να ξεφτίζει και να φθίνει με μαθηματική πρόοδο, να χάνει την καλή του μαρτυρία, να βυθίζεται σε έναν τόσο φτηνό λαϊκισμό και εντέλει την ώρα της κρίσης, να κάνει τόσο θόρυβο, με τις ειδήσεις να χτυπάνε γύρω του ωσάν ξεγάνωτοι ντενεκέδες, που παραμένει βουβός και άλαλος, γυμνός.

Η παρενδυσία της γραφής είναι το πιο φοβερό ξεγύμνωμα.

"Το θέμα είναι τώρα τί λες

Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ

Μικροζημιές μαι μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τώρα τί λες." (Ο ΣΤΟΧΟΣ, Μανόλης Αναγνωστάκης).