Σκούντηγμα. Της Ιστορίας.
 |
| photo: scalidi |
Εκείνη τη μέρα είχα ρεπό. Ναι, είχα ρεπό Τρίτη, ανάποδα από όλον τον κόσμο. Ήταν ακόμα ο καιρός που δούλευα τρελές ώρες και τρελές μέρες. Είχα πιάσει την πρώτη μου αληθινή δουλειά -και όχι απλήρωτη μαθητεία- τον Ιανουάριο του 2000 και το Σεπτέμβριο του 2001 κρατούσε ακόμα ο πυρετός της. Δούλευα δωδεκάωρα και βάλε και τη μέρα του ρεπό ξεραινόμουν στον ύπνο.
Μόλις είχα ξυπνήσει κ
αι είχα ανοίξει τηλεόραση. Είδα τους Πύργους να πέφτουν και είχα σκάσει που δεν ήμουν στην εφημερίδα. Ήθελα να είμαι εκεί και να γράφω. Ο παραλογισμός του γραφιά την ώρα της τραγωδίας. Η εφημερίδα τότε για τρία-τέσσερα φύλλα είχε υπάρξει η καλύτερη και πιο ενημερωμένη στην Ελλάδα -το ξέρω γιατί διάβαζα όλο το σώμα των εφημερίδων τότε καθημερινά. Όλοι είχαν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό, συγκλονισμένοι από το ιστορικό γεγονός που επανέφερε την Ιστορία (που κάποιοι είχαν βιαστεί να θάψουν) στα πράγματα.
Εγώ παρέμεινα θεατής εκείνη τη μέρα. Τις επόμενες, έγραφα τις συνέπειες για τη διεθνή οικονομία, την παγκόσμια ανάπτυξη, τις γεωπολιτικές ισορροπίες.
Έντεκα χρόνια μετά είναι πάλι Τρίτη η 11η Σεπτεμβρίου. Η Ιστορία -σε κλίμακα ελληνικής επικράτειας- συντελείται βουβά και υπόκωφα. Αυτή τη φορά είμαι εδώ και όχι θεατής. Η Ιστορία βρίσκει και χτυπά πάνω μου και στον καθένα. Στην αρχή αθόρυβα, απαλά σαν σκούντηγμα, μετά δεν ξέρω. Αλλά χτυπάει.
Μόλις είχα ξυπνήσει κ
αι είχα ανοίξει τηλεόραση. Είδα τους Πύργους να πέφτουν και είχα σκάσει που δεν ήμουν στην εφημερίδα. Ήθελα να είμαι εκεί και να γράφω. Ο παραλογισμός του γραφιά την ώρα της τραγωδίας. Η εφημερίδα τότε για τρία-τέσσερα φύλλα είχε υπάρξει η καλύτερη και πιο ενημερωμένη στην Ελλάδα -το ξέρω γιατί διάβαζα όλο το σώμα των εφημερίδων τότε καθημερινά. Όλοι είχαν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό, συγκλονισμένοι από το ιστορικό γεγονός που επανέφερε την Ιστορία (που κάποιοι είχαν βιαστεί να θάψουν) στα πράγματα.
Εγώ παρέμεινα θεατής εκείνη τη μέρα. Τις επόμενες, έγραφα τις συνέπειες για τη διεθνή οικονομία, την παγκόσμια ανάπτυξη, τις γεωπολιτικές ισορροπίες.
Έντεκα χρόνια μετά είναι πάλι Τρίτη η 11η Σεπτεμβρίου. Η Ιστορία -σε κλίμακα ελληνικής επικράτειας- συντελείται βουβά και υπόκωφα. Αυτή τη φορά είμαι εδώ και όχι θεατής. Η Ιστορία βρίσκει και χτυπά πάνω μου και στον καθένα. Στην αρχή αθόρυβα, απαλά σαν σκούντηγμα, μετά δεν ξέρω. Αλλά χτυπάει.