Οι μικροί θεοί της κάθε μέρας
 |
| photo: scalidi |
Ναι, το άγχος, ναι, τα
προβλήματα, ναι, οι δυσκολίες. Ναι,
υπάρχουν όλα αυτά. Και κατακλύζουν τους
περισσότερους αυτόν τον καιρό. Και τα
χρέη και η ανεργία και όλα τα κοινωνικά
δεινά. Και η τηλεόραση παίζει αδιαλείπτως
το κακό και μαυρίζει κι άλλο ο τόπος και
η ψυχή μας. Και το χειρότερο είναι ότι
εξανεμίζεται η ελπίδα. Αυτό το δροσερό
αεράκι της που μπορεί να αναζωογονήσει
τον καθένα.
Όλο μας …παίρνουν μέτρα
καθημερινά για ένα θάνατο που συντελείται
έτσι κι αλλιώς: αυτόν της επικράτησης
του φόβου. Ο φόβος που σιγοτρώει το μέσα
μας και μας νεκρώνει. Γινόμαστε όλο και
πιο ανίκανοι να αντιδράσουμε σε οτιδήποτε.
Κι άμα μιλάω για αντίδραση δεν λέω για
τίποτα άλλο παρά για τον ζωντανό και
δημιουργικό εαυτό μας, αυτός πλήττεται
τόσο βάναυσα. Αυτός την πληρώνει. Η ζωή
μας δεν είναι –ευτυχώς ή δυστυχώς- μια
τεράστια μόνη μεγάλη πράξη, ένα ιδανικό.
Η ζωή μας είναι η ροή τόσων πολλών
μεμονωμένων στιγμών, τόσων περιστατικών,
τόσων μικρών πραγμάτων την κάθε ημέρα
μας. Και τα χάνουμε αυτά βυθισμένοι στο
φόβο, στα μέτρα, στην ένταση, στις
εξαγγελίες. Απουσιάζουμε από την ίδια
μας τη ζωή έτσι. Χάνουμε την ομορφιά της
φθινοπωρινής δροσούλας, αυτό το ιδιαίτερο
φως του Σεπτέμβρη, την ικανοποίηση να
είμαστε γεμάτοι και ωραίοι άνθρωποι.
Πολύ τετριμμένα και
new age αυτά, ε; Ναι, έστω ας
έρθει ένα νέο κύμα από κάπου. Το
χρειαζόμαστε. Ας πούμε ότι βρίσκεται
μέσα μας, γιατί εκεί βρίσκεται. Ένα νέο
κύμα ενθουσιασμού. Πού πήγε ο ενθουσιασμός
μας για όλα; Για την ίδια τη ζωή μας. Για
τις μικρές στιγμές της. Ο ενθουσιασμός
κρύβει μέσα του τη λέξη «θεός». Ας γίνουμε
μικροί θεοί στην κάθε μέρα μας.
Με το να νιώθουμε
ενθουσιασμό για ό,τι καταπιανόμαστε.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και εκτός από
τη βέβαιη ασχήμια, ας αντικρίσουμε τις
ωραίες στιγμές ανθρωπιάς που εκτυλίσσονται
γύρω μας και νοστιμεύουν την ζωή μας.
Χειρονομίες που έχουμε ατονήσει να
κάνουμε, κυρίως επιβράβευσης προς αυτούς
που το αξίζουν. Ένα μπράβο σε κείνον που
κάνει με ενθουσιασμό τη δουλειά του –αν
έχει ακόμα- που δείχνει μεράκι και όρεξη.
Το αχνό σκοτάδι που απλώνει ένα πέπλο
σκόνης πάνω από την καθημερινότητα και
την βαραίνει, την κάνει ασήκωτη και
θλιβερή, δεν νικιέται με τίποτα άλλο
παρά με φως. Ναι, με το δικό μας φως. Ας
ανάβει ο καθένας μέσα του μια φλόγα
ενθουσιασμού. Ας βρίσκουμε κάτι για να
ενθουσιαστούμε. Σίγουρα δεν είναι όλα
λεφτά, σίγουρα δεν είναι όλα συμφέρον
και κέρδος και χασούρα και απώλεια,
σίγουρα είναι και στο χέρι μας η ζωή, το
φως, η αισιοδοξία, ο ενθουσιασμός, το
κέφι να είμαστε. Μέχρι τώρα μαθαίναμε
πολύ καλά το ρήμα «έχω», τώρα ας στραφούμε
και στο ρήμα «είμαι».
(Δημοσιεύτηκε στις 14/9/2012 στη "Βραδυνή")