Θεάματα

Μια ταινία που θίγει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα, αυτό της σύγκρουσης(;) των πολιτισμών και των θρησκειών, της ανατολής και της δύσης, τέλος πάντων το διαφορετικό τρόπο σκέψης όταν η βία έρχεται και καταργεί τα πάντα στο πέρασμά της. Μαζί και το θέμα του καθήκοντος, της προσωπικής πίστης και διάθεσης. Πρόκειται για το φιλμ "Ενώπιον θεών και ανθρώπων". Συγκινητική ταινία, βαθιά ανθρώπινη με εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς. Δίκαια βραβευμένη.

*

Και μια θεατρική παράσταση. "Η γυνή να φοβήται τον άνδρα". Καταπληκτική. Με καλοκουρδισμένους ηθοποιούς και σκηνοθεσία. Με ερμηνείες αυθύπαρκτες που δεν τις καταπίνει η πασίγνωστη ομώνυμη κινηματογραφική ταινία. Πήγα να δω μια ανάλαφρη κωμωδιούλα κι έφυγα έχοντας δακρύσει, γελάσει, φχαριστηθεί, ψυχαγωγηθεί, με όλη τη σημασία της λέξεως. Επιτυχημένα σκηνικά και ενδυματολογικές επιλογές. Οι ηθοποιοί σε μια αρμονία μεταξύ τους και χημεία που παρασύρει το κοινό. Από τους πρωταγωνιστές μέχρι το μικρότερο ρόλο όλοι αντιμετωπίζουν με την ίδια βαρύτητα την ολοκληρωμένη ερμηνεία τους. Οι δε μουσικοχορευτικές νότες υπέροχες. Ένα γοητευτικό σύνολο εν γένει. Και ο στόχος της τέχνης επιτυγχάνεται: να νιώσεις την ευφορία εκείνη που μπορεί να εκφράσει του ανθρώπου το πιο ανθρώπινο.

Και η γκρίνια της περίπτωσης: χρειαζόμαστε "παιδονόμους-ταξιθέτες" για να δείχνουμε μια στάλα σεβασμό σε κείνους τους ανθρώπους που δίνουν όλον τους τον εαυτό πάνω στο σανίδι και να μην τρώμε πατατάκια στη μούρη τους... Καλή, κυρία μου, η αυθεντική σου Λουί Βουϊτόν, αλλά όχι για να κρύβεις τα πατατάκια, θα τα φας έξω, κρατήσου όσο μια παράσταση και μπορεί ν' ανασάνει η ψυχούλα σου, κρατήσου. Κρατήσου και μάθε και τη μικρή δίπλα σου ότι θα ζήσει χωρίς τα πατατάκια εκείνη τη στιγμή και τον μικρό ότι μπορεί να ρουφήξει τη γρανίτα του στο διάλειμμα. Πόση θυσία θέλει αυτό;

photo: scalidi