Αυτή η νύχτα μένει...
 |
| photo: scalidi |
Διαβάζω από χθες ένα δράμα για δύο πρόσωπα σε δύο πράξεις.
Στην πραγματικότητα, ένας λόγος
βουτηγμένος στο αίμα
από το σπαθί
των δύο μονομάχων.
Των αιώνιων μονομάχων,
του εξής ενός ιππότη δηλαδή:
του ανθρώπου.
Απέναντι στον εαυτό του,
ανάμεσα στον κόσμο.
Με τις συντέλειες και τις ευτέλειές του.
Τις υποτέλειες και τα πεπερασμένα του.
Τις εντέλειες και τις ατέλειές του.
Τα αδιάβροχα
και μουσκεμένα του μέλη.
Τους ωκεανούς και τους βυθούς του.
Τα αδιέξοδα "σαλονάκια" του
και τη σαρκοφάγα του φύση.
Τη ζούγκλα του πολιτισμένου του εαυτού.
Αυτό το παραδεισένιο ζευγαράκι της πτώσης του.
Διαρκώς μέσα κι απέξω του
να παλεύει.
Να νικήσει.
Να επικρατήσει.
Να ζήσει.
Να γίνει σούσι
στα σαγόνια της αιωνιότητας,
της στιγμής,
της αβύσσου.
Λίπασμα καλοχωνεμένο
στα χώματα της γης,
κέλυφος θρυμματισμένο
στα ιζήματα του θαλασσίου βάθους.
 |
| photo: scalidi |
 |
| photo: scalidi |