"Ο Θεός της Σφαγής"
 |
| photo: scalidi |
Νομίζω ότι την παράσταση κλέβει ο Γιάννης Βούρος, με τη λάμψη του στη σκηνή και το μετρημένο τρόπο που χειρίζεται τα εκφραστικά του μέσα. Δεν τον είχα ξαναδεί στο θέατρο και ήταν για μένα μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη. Η φωνή του Γιάννη Φέρτη παραμένει το τεράστιο όπλο του, ήταν εξαιρετικός. Μου άρεσε ο ρυθμός της Κατιάνας Μπαλανίκα, ενώ το δραματικό φινάλε της Δανδουλάκη ήταν καταπληκτικό. Της πάει καλύτερα το δράμα, το αποδίδει πιο ήπια από τα κωμικά στοιχεία που ήταν λίγο παραπάνω "φωναχτά", κραυγαλέα, από το υπέροχο τέλος του έργου.
Η αγένεια της βραδιάς: από τη μέση του έργου και μέχρι το τέλος, μια κυρία από την πίσω σειρά άρχισε να τρίζει στα χέρια της ένα χαρτάκι, μια ζελατίνα. Με εξοργιστικό τρόπο. Στην απόλυτη ησυχία του χώρου έκοβε αυτός ο τριγμός τις ανάσες του κοινού και τα λόγια των ηθοποιών στη μέση. Ευγενικά και άμεσα πήγε αθόρυβα η ταξιθέτρια και της ζήτησε να τη διευκολύνει, να της δώσει να πετάξει εκείνη το χαρτάκι της. Η κυρία αρνήθηκε. Δεν ήθελε. Μου προκάλεσε τόση ένταση αυτός ο θόρυβος της ζελατίνας που παραλίγο να μην αντιληφθώ ότι το έργο τέλειωσε... Με το δικό του τρόπο εκ των υστέρων αυτό το περιστατικό που ζητούσε τη δική μου ανοχή και των υπολοίπων, συμπλήρωσε το έργο της Reza...
Στο θέατρο, για κάποιο λόγο, ως θεατής, αισθάνομαι πριν ξεκινήσει η παράσταση τρακ. Ναι, τρακ. Λες και παίζω εγώ. Αυτή τη φορά το κοινό στην αρχή είχε έναν περίεργο εκνευρισμό, μια ένταση, σαν να ήθελε να χαλαρώσει, αλλά δεν ήρθε στο κατάλληλο μέρος. Μόλις μετά από λίγο οι ηθοποιοί το "πήραν μαζί τους" και το έμπασαν στο έργο, ήταν φοβερό το πώς άλλαξε η ατμόσφαιρα, πώς λύθηκαν οι ηθοποιοί, πώς αφέθηκαν εκείνοι πια στην ανάσα του κοινού.