Χαμένοι στη διαμεσολάβηση

Δύο γυναίκες. Μεσόκοπες. Στο τρένο. Η μία γαλλίδα ή άλλη ελληνίδα κάτοικος Πατησίων. Άγνωστες μεταξύ τους, τις συνδέει ο κοινός συρμός. Οι δύο πιο κάτω στάσεις. Το ταξίδι.

Η εκ Γαλλίας ορμώμενη υποστηρίζει την κίνηση του Σαρκοζί να «διώξει τους ανθρώπους να γυρίσουν πίσω στη Ρουμανία, καλά έκανε», όπως είπε. Η άλλη της επισημαίνει ότι είναι άνθρωποι όλοι, από τη μία λυπάται τους μετανάστες και ταυτόχρονα δεν μπορεί να ζήσει μαζί τους. Με τους ξένους. Ξένες και οι δυο μεταξύ τους.

Εξηγεί στη Γαλλίδα τι ήταν κάποτε ο Άγιος Παντελεήμονας. Μια αριστοκρατική περιοχή της Αθήνας. Μάλιστα. Τώρα, εκείνη την έκλεψαν έξω από τον Άγιο Ελευθέριο, λίγο πιο κάτω. Της τράβηξαν με αριστοτεχνικό τρόπο την αλυσίδα από το λαιμό κι ευτυχώς δεν την τραυμάτισαν, μόνο της πήραν το χρυσαφικό. Ακαριαία η άλλη αρχίζει να κοιτάζει και να περιεργάζεται με φόβο τα δικά της χρυσά δαχτυλίδια στα χέρια της, τη στιγμή της αφήγησης.

Σε όλο του το μεγαλείο, ενσαρκωμένος ο τρόμος στην αντιμετώπιση του άλλου. Η ανασφάλεια. Η αμηχανία απέναντι στον άγνωστο, στον ξένο, στην ετερότητα. Αυτή η ετερότητα που διαπερνά τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Λες και δεν είναι άνθρωπος ο Άλλος. Είναι απλώς… Άλλος. Κι αυτή η εναπόθεση των ελπίδων στην εξουσία, αυτή την εξουσία την απομακρυσμένη από τη ζωή, την αποκομμένη από τη σφύζουσα πραγματικότητα. Δίπλα δίπλα με τη ματαιωμένη όψη της πολιτικής, της επίλυσης των προβλημάτων, της αποτελεσματικότητας.

Κρίμα που δεν μπορούν οι πολιτικοί να ακούσουν τι συζητούν οι πολίτες τους. Ούτε ο Νικολά Σαρκοζί ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου. Μπορείς να αντικρίζεις τους άλλους, τους «ξένους», τους πολίτες, μόνο μέσα από φιμέ τζάμια, μέγιστα μέτρα ασφαλείας και μια αποστειρωμένη ζωή κλεισμένη στη γυάλα των υπουργείων, των παρατρεχάμενων, των προαστίων, των ακριβών ξενοδοχείων και των κόκκινων χαλιών; Και να σ’ αντικρίζουν κι εκείνοι μόνο μέσα από το τηλεοπτικό γυαλί και τις παραμορφώσεις του;

Διαμεσολαβημένα όλα φτάνουν σ’ εκείνον που πρέπει να χειριστεί τη ζωή του άλλου, να λάβει αποφάσεις καθοριστικές για την ύπαρξή του. Οι πολιτικοί δεν ζουν στις γειτονιές με τα προβλήματα –περνούν μόνο για καμιά ανούσια, «επικοινωνιακή», προεκλογική χειραψία-, δεν κυκλοφορούν στο δρόμο –μόνο με αστυνομική συνοδεία-, στα ταξί, στο μετρό, στις υπηρεσίες. Έχουν χρισθεί «από μηχανής θεοί», ενώ είναι απλώς άνθρωποι με εκχωρημένη –όχι για πάντα- εξουσία και μάλιστα με ένα τεράστιο έλλειμμα ενημέρωσης για το τι είναι πραγματικότητα και αλήθεια.

Δεν έχουν δει το δράμα των ηλικιωμένων στα Πατήσια, τους ανθρώπους που τρώνε και ζουν από τα σκουπίδια, δεν τους έχει τραβήξει το μανίκι ένας πεινασμένος να τους πει «πεινάω». Πολύ μακρινή εικόνα, ε; Σχεδόν μυθιστορηματική… Άραγε οι δημοσκοπήσεις την περιγράφουν;

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" της 19ης Νοεμβρίου 2010)

photo: scalidi