Το σενάριό της υποδειγματικό. Το ζήλεψα. Γιατί δεν μπορεί μια ελληνική ταινία να έχει τέτοια πλοκή, ευαισθησία, ανθρωπινότητα; Η φωτογραφία σε μαγνητίζει. Τα χρώματα επί της οθόνης, εκείνα που αποκαλύπτουν τη λάμψη στα μάτια, εκείνα που ξεσκεπάζουν τα μυστικά μιας ζωής που δεν βιώθηκε, από κακό
συγχρονισμό, από φόβο, από αναστολή, από αναβολή. Σε πλήρη αντι-παράθεση με τη βία που δεν αποσοβείται. Συμβαίνει. Σε αντίθεση με το καλό, την αγάπη, τον έρωτα που κρατιούνται
επτασφράγιστο μυστικό, προφανές και γι' αυτό ακόμα πιο
αδήριτο. Οι ερμηνείες είναι αυτές που θα είχαν πρωταγωνιστές από τη ζωή την ίδια.
" Το μυστικό στα μάτια της". Μην την χάσετε αυτή την ταινία. Εγώ την έχασα πέρυσι. Αλλά φέτος την ξαναβρήκα. Υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία, κάποτε. Να την δίνουμε στον εαυτό μας, πάντα αξίζει τον κόπο. Δεν νομίζω ότι μιλάω πια για την ταινία. Μα, η ταινία μιλάει κυρίως γι' αυτό. Α, και τα βλέμματα δεν κάνουν ποτέ λάθος, τα μάτια μπορεί, αλλά τα βλέμματα όχι.
