Ευφορία και απόλαυση

Είδα "Τα οπωροφόρα της Αθήνας" του Νίκου Παναγιωτόπουλου, μια ταινία που όταν βγεις έξω από την αίθουσα, πιάνεις τον εαυτό σου να γελάει, να χαμογελάει στο δρόμο. Μια ταινία για την ανθρωπιά των ανθρώπων της Αθήνας. Σου προκαλεί μιαν ευφορία, μιαν ευχάριστη διάθεση, μια ελαφράδα, δύσκολο πράγμα για ταινία. Με τον ίδιο τρόπο είχα απολαύσει πριν λίγα χρόνια και το ομώνυμο βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου στο οποίο βασίστηκε η ταινία.
Να κάτι που αγαπώ στην Τέχνη: το να σε φέρνει κοντά στο ανθρώπινο και στον άνθρωπο, να σε ενώνει με τον κόσμο με έναν καινούριο τρόπο.

***

"Eat, pray, love", η άλλη ταινία που παρακολούθησα. Ένα έργο για την απόλαυση, για να το απολαύσει καταρχάς ο θεατής με την όμορφη φωτογραφία του και για να μας θυμίσει να συγχωρούμε τον εαυτό μας, το πιο δύσκολο. Διαπιστώνω πόσο "ενοχοποιούμε" την απόλαυση, την ελαφρότητα, την απλή ευχαρίστηση στη καθημερινή μας ζωή, πόσο τις εξοστρακίζουμε αφοριστικά ξεκινώντας από το τι ταινίες θα δούμε, μέχρι το τι βιβλία θα διαβάσουμε.