Οι "παρανοϊκοί" με το λάστιχο

βγαίνουν ό,τι ώρα να' ναι και πλένουν τους δρόμους και τα αυτοκίνητα ή τον αέρα σκέτο. Με τα πιεστικά τους. Περνάς με τα μεταξωτά σου σανδάλια και θα γίνεις χάλια. Αλλά σκοτιστήκανε. Σε βλέπουν και συνεχίζουν. Τάχα μου αμέριμνα. Προκειμένου να μη σκονιστεί το αυτοκίνητο. Προκειμένου να τους μυρίσει βροχή. Και χύνουν το νερό. Με τη σέσουλα. Από ψηλά τα μπαλκόνια. Τεχνητή βροχή. Μπορεί να έχει να κάνει με τη λίμπιντο, ποιος τον ξέρει τον κόσμο.
Ας έρθει ένα σύννεφο να πλύνει την Αθήνα. Ας έρθει. Να σταματήσουν να σπαταλάνε το νερό. Κι ας βραχούν τα σανδάλια. "Ας ερχόσουν κι ας βρεχόσουν" που λέει και το παλιό άσμα δια στόματος Sir Bithi.
Ο γείτονας το χάλασε το καινούριο του γυαλιστερό αμαξάκι με το πιεστικό... Καλέ μου, η φύση εκδικείται. Άκου και κανένα κλισέ, επιτέλους. Και η κυρία από ψηλά το δεύτερο καταβρέχει και δεν τρέχει τίποτα. Είμαστε μακριά νυχτωμένοι... Καληνύχτα κι όνειρα γλυκά. Βγήκε, λέει, και ο πρώτος από την Ελλάδα οικολόγος ευρωβουλευτής. Μάλιστα. Ας βγει τώρα να κάνει μια βόλτα κάτω απ' τα μπαλκόνια. Πώς να σταματήσεις τις ξαναμμένες κυρίες και τους κυρίους με τα λάστιχα που χύνουν τα νερά αβέρτα;