Και του …σαλονιού

Χαρτί τσαλακωμένο. Δέντρα ρημαγμένα για πέντε λέξεις σκαλισμένες. Στην αφή. Απευθύνονται. Με πίεση το στυλό πατάει στο μελάνι του. Η γραμμή συνεχίζεται πάνω στο λευκό καναπέ. Μίνιμαλ. Τραπεζάκι. Στριμωχτό. Να χωράνε κι οι άνθρωποι. Πολλοί. Με το ζόρι. Μάξιμαλ. Φαίνεται. Δεν είναι. Πολλοί. Ίσον. Κανένας. Ακριβές σοκολάτες. Λειώνουν για χάριν γούστου. Άγουστου. Ακριβές παρλάτες. Τελειώνουν για χάριν σιωπής. Δήθεν. Η μυρωδιά ασφυκτική. Καλές κολόνιες. Καλύτερα στο δρόμο. Αέρας. Εδώ λείπει. Μαζί και το φως. Επιδεικτικά. Σαλονάκι. Όχι από τριανταφυλλιά, τρόπαιο ελληνικής ταινίας. Οξιά. Οξύτητας μετρίας. Οι άνθρωποι. Δεν απευθύνονται. Ευθύνονται. Στη θέα. Μόνο γι’ αυτή νοιάζονται. Όχι, δεν έχει θέα. Μόνο θέαση. Τηλεθέαση. Από κοντά. Πληκτικά. Φλιτζάνι αδειασμένο. Με κατακάθι. Χαμόγελα. Αγκάθι. Αποστείρωση μυαλού. Στείρωση πνεύματος. Μάξιμαλ ψέματος. Μίνιμαλ φλέγματος. Α, και τα παπούτσια. Λένε αλήθεια. Από συνήθεια. Τα χέρια μαζεμένα. Καθώς πρέπει. Κατά πού να ρέπει; Το χαρτί παραπαίει. Στο χάσμα. Ανάμεσα. Εν τω μεταξύ. Μένει η γραμμή. Μελάνι. Ποιο καλαμάρι στύφτηκε; Καλαμαράδες. Ο βυθός είναι πολύς και δύσκολος. Στην επιφάνεια με τους φελλούς. Με τους πολλούς. Οξύνους. Σαλονάκι οξιάς. Ουχί τριανταφυλλιάς. Το πάθος κοστίζει. Μέσα. Άχθος. Έξω πλήθος. Ω, τι ήθος! Τζίφος. Το χαρτί παραπαίει. Στο χάσμα. Ανάμεσα. Εν τω μεταξύ. Μένει η γραμμή.