Κοίτα απ' το παράθυρο

την πανσέληνο να βγαίνει μέσα απ' τα στόρια.
Σήκω από την καρέκλα και τρέχα να την προλάβεις.
Δεν είναι τόσο μωβ ο ουρανός
ούτε τόσο χρυσή η σελήνη
σαν και χθες.
Δεν είναι
τόσο
κοντινό
το φεγγάρι.
Μα μια
φωτογραφία.
Με κακή μηχανή τραβηγμένη.
Μόνο για να σε σηκώσει από τη θέση σου.
Μόνο για να αναρτήσει τα μάτια σου στο θόλο.
Και να ξανακοιτάξεις στο μέσα ουρανό με γαλήνη.
Αλαφιασμένη σαν ξεχασμένη ευθύνη η φεγγαράδα
πλανήθηκε στον ορίζοντα τόσο μεγάλη να την δεις ακόμα κι εσύ πίσω απ' τα κενά και τις λέξεις στο χάρτινο story.