Η Σπίθα μας

δηλώνει την απόλυτη συμπαράστασή της στον καημένο εκείνο σκύλο που του φερθήκανε τόσο άκαρδα στον Πόρο. Δεν πρόλαβα να γυρίσω και κάνοντας μια βόλτα στα μπλογκ αντίκρισα τις φρικώδεις εικόνες.
Σκέφτηκα να ξορκίσω το κακό με λίγο καλό, βρε παιδάκι μου. Την εικόνα της Σπίθας, κυνηγόσκυλο του Μπαμπά* του "γλυκού νερού" λαγωνικό θα σχολίαζα εγώ, αφού ο Μπαμπάς έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και δεν διαβάζει και το μπλογκ και μπορώ να γράφω ό,τι θέλω... Η Σπίθα που λέτε -μία δηλαδή από τις Σπίθες, τις Ρένες, τους Λέοντες και όλες εκείνες τις τρομερές δυναστείες κυνηγόσκυλων που έχουν περάσει από το σπιτικό μας, με εξαίρεση τον ένα και αξέχαστο μονοκράτορα Φρέντυ ή Φρέντο (τότε δεν είχε έρθει ακόμη και ο ομώνυμος καφές), το γεράκο σκύλο που μεγάλωσα μαζί του και τον αγάπησα τόσο- είναι ένα από τα παιδιά του Μπαμπά μου. Αυτό της εξηγούσα της Σπίθας κατά τη λήψη της φωτογραφίας: ότι έχουμε τον ίδιο Μπαμπά. Γιατί ο Μπαμπάς μου φέρεται στα κυνηγόσκυλά του σαν να ήταν παιδιά του. Και καλύτερα μπορώ να πω...