Συντεθλιμμένοι από την Ιστορία

Εκείνο που ίσως μας έχει πτοήσει, είναι η αίσθηση ότι έχουμε συντριβεί στα γραναζάκια της Ιστορίας, με το κεφαλαίο γιώτα. Κοιτάμε ο καθένας ξεχωριστά τη μικρή του ιστορία, με το μικρό γιώτα, την τοσοδούλα προσωπική μας αφήγηση και δεν αισθανόμαστε ότι ανήκουμε σε κάτι ευρύτερο. Γι' αυτό έληξε η Μεταπολίτευση. Έληξε την ώρα που ο καθένας έγινε μόνο η δική του ιστορία. Έγινε το αυτοκίνητο και το σπίτι του, το κινητό του και οι ακίνητες υπερεκτιμημένες αξίες του. Τότε φάνηκε το κενό, η έλλειψη μιας θεώρησης του εαυτού μέσα σε ένα σύνολο. Ακόμα και η πυρηνική οικογένεια έχει χάσει πια το έδαφός της, δεν είναι καν το μεγαλύτερο σύνολο που μπορούμε να ενταχθούμε.

Το αποδεικνύουν τώρα πια οι κατακερματισμένες πολιτικές οντότητες που ξεπροβάλλουν. Παρωχημένες. Μιας άλλης εποχής. Με την παραγνωρισμένη φρασεολογία, με τις υποσχέσεις που δεν έχουν αντίκρισμα, με τον ευαγγελισμό ότι ο δικομματισμός πέθανε. Οι πρωταγωνιστές του τουλάχιστον έχουν καταβαραθρωθεί. Η αφήγησή του συρρικνώθηκε και το κοινό από κάτω έχει μείνει χωρίς «πατέρες». Αυτό κανονικά θα ήταν ό,τι πιο ουσιαστικό και ελπιδοφόρο: συνειδητοποιημένοι άνθρωποι για τις ανάγκες τους θα έφτιαχναν θεσμούς και πλαίσια, ώστε να μην χρειάζεται οι ηγέτες να είναι και τόσο «μεγάλοι». Άλλωστε σχεδόν μια εικοσαετία, δεν ήταν πια «μεγάλοι» οι ηγέτες, απλώς δεν το παραδεχόμασταν. Μεγάλοι με την έννοια του μύθου που έφτιαχνε ο καθένας για τον εαυτόν του.

Το παραμύθι που πουλάει τόσο, το αγοράζουμε τώρα εν είδει σαπουνόπερας από την Τουρκία. Αυτές οι τηλεοπτικές αφηγήσεις φαίνεται να μας αφορούν ή έτσι λέγεται. Από δίπλα προβάλλονται και οι εισαγόμενες αστυνομικές-θρίλερ ιστορίες της Αμερικής και κάτι αναιμικές ελληνικές σειρές. Ελέω κρίσης, ελλείψεως χρημάτων. Ποτέ οι μεγάλες αφηγήσεις δεν ζήτησαν λεφτά, τα απέκτησαν στην πορεία, αλλά δεν τα ζήτησαν. Γύρεψαν ιδέες στο παζάρι του κόσμου. Ιδέες που ύστερα  βεβαίως εξαργυρώθηκαν από κάποιους.

Τώρα, φαίνεται λες και δεν είναι πρόθυμος κανείς να κάτσει να σκεφτεί μια ιδέα. Κάτι που θα πιάσει το παλμό, κάτι που θα κάνει τον ίδιο «μεγάλο». Μια εγχώρια αφήγηση που θα βρει έδαφος στον καιρό της παγκοσμιοποίησης. Η πολιτική το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πεθαίνει, παρά τους μέχρι πρότινος εκφραστές της που κείτονται ξέπνοοι και χρησιμοποιημένοι. Θα βρει τη διέξοδό της όσο εμείς συν-θλιμμένοι όλοι μαζί θα κλαίμε τη μοίρα μας, τον κομμένο μας ή εξαφανισμένο μας μισθό, τη βουβή μας στάση, την ακινησία μας, την κομμένη μας ίσως γλώσσα από τα ατομικά μας συμφέροντα. Η πολιτική θα κινηθεί από την ανάγκη, σίγουρα όχι του ενός ούτε των λίγων που σκοπεύουν να τη σφετεριστούν. Θα βρεθεί να πρωταγωνιστεί, όταν απηυδισμένοι όλοι θα έχουμε κλείσει τις οθόνες που προβάλλουν το ίδιο θλιβερό και αδιέξοδο έργο. Μόνο που είναι άδηλη σαν την Ιστορία και προς το παρόν ίσως να σιγοβράζει κάπου στα έγκατα της κοινωνίας.

(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 23 Μαρτίου 2012)