Άγριες ανεμώνες στον άνεμο

photo: scalidi

Πλάι πλάι κάθονται. Εκείνοι οσφραίνονται το άρωμά τους, χωρίς να το αναγνωρίζουν, κοιτάνε μόνο αν αδυνάτισαν ή πάχυναν, αν άλλαξαν τα μαλλιά τους, τουλάχιστον τέτοια αμήχανα χαζά τολμάνε ή σκέφτονται να τους λένε, και νοιάζονται μόνο αν αυτοί αποτελούν το επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους, αν γελάνε με τα δικά τους αστεία ή των άλλων. Αν είναι εκεί γι' αυτούς.

Κι εκείνες, εκεί γι' αυτούς, αγωνιώντας άμα τα παπούτσια τους είναι ωραία, άμα τα ρούχα τους είναι εκείνα που τις δείχνουν πιο όμορφες, άμα τις θέλουν οι άλλοι γι' αυτό που είναι ή που πρέπει να γίνουν, στέκονται μόνες άγριες ανεμώνες. Εκτεθειμένες στον άνεμο. Και την άνοιξη. Της ζωής τους.

Θέλω να γράψω για τις ωραίες φίλες μου. Που αγωνίζονται κάθε μέρα: να μορφωθούν, να έχουν δουλειά, να επιβιώσουν, να έχουν εαυτό έναντι των άλλων και των επιθυμιών τους, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά, να τα μεγαλώσουν, να τα σπουδάσουν, να τα φροντίσουν για πάντα. Θέλω να γράψω για τις γυναίκες που στον ίδιο άγριο άνεμο που μας φυσάει, της ανεργίας, της κακοπληρωμένης εργασίας, της αδιαφορίας, της προσπάθειας να αποδεικνύουμε συνεχώς ότι αξίζουμε, μιας αδιάκοπης καθημερινής βίας βουβής κι ανομολόγητης: να είμαστε γυναίκες, να είμαστε, να είμαστε, να είμαστε, τελικά είμαστε. Ναι, είμαστε.

Θέλω να γράψω για μας που μαζευόμαστε ή μιλάμε κατά μόνας και λέμε για τη ζωή μας. Την αφηγούμαστε. Δεν μας φτάνει να τη ζούμε, την αφηγούμαστε, τη λέμε. Την αναλύουμε μέχρι αηδίας, γιατί μου είπε αυτό, γιατί μου είπε το άλλο, γιατί έγινε έτσι, γιατί έγινε αλλιώς. Και το θανατηφόρο μας ένστικτο έτσι γεννιέται και μεγαλώνει κι ανθίζει. Από μάνα σε κόρη. Μυριζόμαστε το κακό, γιατί έχουμε μάθει να το ζούμε με όλες του τις συνέπειες στο πετσί μας. Θάνατοι, απώλειες, μελαγχολίες, έρωτες που πάνε στράφι, χρόνια που χάνονται και ζωές που κερδίζονται.

Άγριες ανεμώνες στον άνεμο.

Για τις ωραίες φίλες μου,

Μάρτιος 2012