Στη ζούγκλα της αγοράς ...ανεργίας
Ανοιγμένη μια εφημερίδα μικρών αγγελιών και σημειωμένες με στυλό λιγοστές καταχωρίσεις. Από πάνω της ο άνθρωπος που ψάχνει. Αυτός που όπως τον συμβουλεύουν οι σύγχρονοι μέντορες της συναισθηματικής νοημοσύνης, οφείλει να αναγάγει την αναζήτηση εργασίας σε full-time δουλειά. Ο άνεργος, λοιπόν, που ψάχνει μια τόση δα ελπίδα για να πιαστεί.
Καταρχάς, για να κερδίσει τη χαμένη του εμπιστοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό και τις ικανότητές του, ταυτόχρονα με την εξασφάλιση της επιβίωσής του. Αυτή η ιδιαίτερα ευάλωτη θέση του στον κοινωνικό ιστό, όμως, τον κάνει νούμερο ένα στόχο εκείνων που ζουν εις βάρος των άλλων, εκείνων που εφευρίσκουν ολοένα νέους τρόπους να παρασιτούν και φυσικά να παρανομούν. Δεκάδες άνθρωποι καθημερινά περνούν το κατώφλι εταιρειών που απλώς εξαπατούν: πρώτα τους ίδιους και μετά τους υποτιθέμενους πελάτες τους. Σε κεντρικά σημεία της πόλης, όπως η Πλατεία Αττικής και η γύρω περιοχή, καταφθάνουν άνεργοι -κατόπιν τηλεφωνικών ραντεβού από μικρές αγγελίες- σε παρακμιακά κτίρια επανδρωμένα με προσωπικό που φέρει μόνο κατ' επίφαση τίτλους στελεχών (βλέπε «προϊστάμενος» και «προϊσταμένη»). Αντιμετωπίζονται σαν αγέλες ζώων. Το ατομικό ραντεβού που νόμιζε ο καθένας απ' αυτούς ότι είχαν, αποδεικνύεται ομαδικό των σαράντα ατόμων και βάλε την ίδια ώρα. Το «στέλεχος» εμφανίζεται να ενημερώσει αγεληδόν τους απελπισμένους για μια τόσο γενική θέση εργασίας που δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι πτυχιούχοι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ανάμεσά τους τι θέλει να πει ο ποιητής- δυνάμει εργοδότης. Γιατί πολλοί μέσα στο σωρό είναι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Δεν νοιάζεται κανείς γι' αυτό. Ούτε για την προϋπηρεσία τους. Δεν κοιτάει κανείς τα βιογραφικά που φέρνουν μαζί τους. Πολύ περισσότερο δεν θέλει να μάθει κανείς το όνομά τους. Αδιάφορο. Για την εταιρεία εξαπάτησης.
Θα χρειαστεί να περάσουν εξειδικευμένη εκπαίδευση. Πρόκειται για τάχα μου πωλήσεις τηλεφωνικές. Όχι, δεν θα αναφέρουν ποτέ αυτή την έκφραση. Θα το πουν «ενημέρωση πελατών και μη πελατών». Στην ουσία απάτη. Την επόμενη μέρα θα καταφθάσουν να ξεκινήσουν την εκπαίδευσή τους. Στην τέχνη της εξαπάτησης. Την οποία δεν έχουν αντιληφθεί αρχικά ούτε οι ίδιοι. Όσο κι αν ψυλλιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Η ελπίδα μιας εργασίας και ενός μισθού τούς κλείνει τα μάτια.
Και ο πίθος των Δαναΐδων καλά κρατεί. Ο πίθος της εξαπάτησης. Αγεληδόν θα προσφέρουν τζάμπα εργασία -όση και η τάχα μου εκπαίδευση- στην «εταιρεία» που πουλάει αέρα τηλεφωνικώς. Φυσικά, θα φύγουν μην αντέχοντας το ψέμα και την αηδία της κατάστασης. Σ' αυτό, άλλωστε, είναι στηριγμένη πάνω η ίδια η «επιχείρηση-κοροϊδία», σ' αυτό ποντάρει από την αρχή. Την επόμενη μέρα θα βρεθούν στην ίδια θέση των εξαπατηθέντων, των θυμάτων άλλες δεκάδες ανθρώπων με την επιθυμία της εργασίας. Για να εξαπατηθούν πάλι.
Σε μια πόλη πέντε και εκατομμυρίων, η ζούγκλα βρίσκει έδαφος να ανθίσει και το άνεργο εργατικό δυναμικό παρασύρεται στη δίνη της εξαπάτησης μόνο και μόνο για να βγει μετά λίγο πιο αποκαρδιωμένο, λίγο πιο αγανακτισμένο, λίγο πιο απελπισμένο. Μπορεί ο απελπισμένος πολίτης χωρίς εργασία να γίνεται εύκολα βορά στα νύχια των επιτήδειων, ο ίδιος όμως φέρει μέσα του τη δύναμη της απελπισίας. Όταν δεν έχει να χάσει τίποτα. Ιδίως όταν του στερούν καθημερινά την αξιοπρέπειά του, όταν υποτιμούν τη νοημοσύνη του, όταν τον αντιμετωπίζουν απάνθρωπα και αγενέστατα, από τις ουρές του ΟΑΕΔ -άμα είναι τυχερός για επίδομα- μέχρι τους πιθανούς εργοδότες που δεν διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων για μια χούφτα φράγκα
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 4 Μαρτίου 2011)
Καταρχάς, για να κερδίσει τη χαμένη του εμπιστοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό και τις ικανότητές του, ταυτόχρονα με την εξασφάλιση της επιβίωσής του. Αυτή η ιδιαίτερα ευάλωτη θέση του στον κοινωνικό ιστό, όμως, τον κάνει νούμερο ένα στόχο εκείνων που ζουν εις βάρος των άλλων, εκείνων που εφευρίσκουν ολοένα νέους τρόπους να παρασιτούν και φυσικά να παρανομούν. Δεκάδες άνθρωποι καθημερινά περνούν το κατώφλι εταιρειών που απλώς εξαπατούν: πρώτα τους ίδιους και μετά τους υποτιθέμενους πελάτες τους. Σε κεντρικά σημεία της πόλης, όπως η Πλατεία Αττικής και η γύρω περιοχή, καταφθάνουν άνεργοι -κατόπιν τηλεφωνικών ραντεβού από μικρές αγγελίες- σε παρακμιακά κτίρια επανδρωμένα με προσωπικό που φέρει μόνο κατ' επίφαση τίτλους στελεχών (βλέπε «προϊστάμενος» και «προϊσταμένη»). Αντιμετωπίζονται σαν αγέλες ζώων. Το ατομικό ραντεβού που νόμιζε ο καθένας απ' αυτούς ότι είχαν, αποδεικνύεται ομαδικό των σαράντα ατόμων και βάλε την ίδια ώρα. Το «στέλεχος» εμφανίζεται να ενημερώσει αγεληδόν τους απελπισμένους για μια τόσο γενική θέση εργασίας που δεν αντιλαμβάνονται ούτε οι πτυχιούχοι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ανάμεσά τους τι θέλει να πει ο ποιητής- δυνάμει εργοδότης. Γιατί πολλοί μέσα στο σωρό είναι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Δεν νοιάζεται κανείς γι' αυτό. Ούτε για την προϋπηρεσία τους. Δεν κοιτάει κανείς τα βιογραφικά που φέρνουν μαζί τους. Πολύ περισσότερο δεν θέλει να μάθει κανείς το όνομά τους. Αδιάφορο. Για την εταιρεία εξαπάτησης.
Θα χρειαστεί να περάσουν εξειδικευμένη εκπαίδευση. Πρόκειται για τάχα μου πωλήσεις τηλεφωνικές. Όχι, δεν θα αναφέρουν ποτέ αυτή την έκφραση. Θα το πουν «ενημέρωση πελατών και μη πελατών». Στην ουσία απάτη. Την επόμενη μέρα θα καταφθάσουν να ξεκινήσουν την εκπαίδευσή τους. Στην τέχνη της εξαπάτησης. Την οποία δεν έχουν αντιληφθεί αρχικά ούτε οι ίδιοι. Όσο κι αν ψυλλιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Η ελπίδα μιας εργασίας και ενός μισθού τούς κλείνει τα μάτια.
Και ο πίθος των Δαναΐδων καλά κρατεί. Ο πίθος της εξαπάτησης. Αγεληδόν θα προσφέρουν τζάμπα εργασία -όση και η τάχα μου εκπαίδευση- στην «εταιρεία» που πουλάει αέρα τηλεφωνικώς. Φυσικά, θα φύγουν μην αντέχοντας το ψέμα και την αηδία της κατάστασης. Σ' αυτό, άλλωστε, είναι στηριγμένη πάνω η ίδια η «επιχείρηση-κοροϊδία», σ' αυτό ποντάρει από την αρχή. Την επόμενη μέρα θα βρεθούν στην ίδια θέση των εξαπατηθέντων, των θυμάτων άλλες δεκάδες ανθρώπων με την επιθυμία της εργασίας. Για να εξαπατηθούν πάλι.
Σε μια πόλη πέντε και εκατομμυρίων, η ζούγκλα βρίσκει έδαφος να ανθίσει και το άνεργο εργατικό δυναμικό παρασύρεται στη δίνη της εξαπάτησης μόνο και μόνο για να βγει μετά λίγο πιο αποκαρδιωμένο, λίγο πιο αγανακτισμένο, λίγο πιο απελπισμένο. Μπορεί ο απελπισμένος πολίτης χωρίς εργασία να γίνεται εύκολα βορά στα νύχια των επιτήδειων, ο ίδιος όμως φέρει μέσα του τη δύναμη της απελπισίας. Όταν δεν έχει να χάσει τίποτα. Ιδίως όταν του στερούν καθημερινά την αξιοπρέπειά του, όταν υποτιμούν τη νοημοσύνη του, όταν τον αντιμετωπίζουν απάνθρωπα και αγενέστατα, από τις ουρές του ΟΑΕΔ -άμα είναι τυχερός για επίδομα- μέχρι τους πιθανούς εργοδότες που δεν διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων για μια χούφτα φράγκα
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 4 Μαρτίου 2011)