Ζωή του μέλλοντος αιώνος, κύριε

Ένας μικρούλης κινέζος, χαριτωμένος, με μια τεράστια τσάντα σχολική στην πλάτη. Μια πιτσιρίκα ινδή ή πακιστανή μ' αυτά τ' αμυγδαλωτά μάτια και το χρώμα καραμέλας. Μαζί κι άλλα «ξενάκια» που γεννήθηκαν εδώ. Τι τα κάνει «ξενάκια», λοιπόν; Ποιος τα κάνει «ξενάκια»; Αφού η πατρίδα τους προς το παρόν είναι ο τόπος που γεννιούνται. Είναι; Αλλά πατρίδα είναι όπου σ’ αγαπούν κι αγαπάς κι εσύ.

Ζουν και περπατούν στην Αχαρνών, κουβαλώντας στις μικρές τους πλάτες πολιτισμούς αιώνων σ' έναν καινούριο τωρινό. Που φτιάχνουν τώρα. Παιδιά. Όμορφα παιδιά που γεμίζουν τις σχολικές αυλές και αίθουσες, τους δρόμους, ακόμη και την ελληνική πρωτοτυπία, τα φροντιστήρια.

Πορεύονται φορτωμένα με τα όνειρά τους στις βαριές σχολικές σάκες. Γελούν κι αστειεύονται, στα ελληνικά. Μαθαίνουν αγγλικά, άλλες γλώσσες. Βρίζουν, στα ελληνικά. Στα λάπτοπ και τα τετράδιά τους γράφουν ελληνικά. Την ίδια ώρα που οι γονείς τους παλεύουν να επιβιώσουν σ' αυτή την ελληνική πραγματικότητα, ως ξένοι.

Άνθρωποι που μαθαίνουν να ονειρεύονται και στα ελληνικά. Αυτά τα πιτσιρίκια φέρουν στους ώμους τους το μέλλον· είναι ο επερχόμενος κόσμος.

Έχουμε πέσει με τα μούτρα στην ύφεση και τη μιζέρια και την απαισιοδοξία για τα φράγκα που χάνουμε, ως ιδιώτες και ως κράτος, και ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Στο βουερό μελίσσι των παιδιών. Εκείνα που δεν θα πάρουν δώρα, εκείνα που θα δουν το γονιό τους δακρυσμένο κι οργισμένο άμα δεν μπορεί ίσως να τα θρέψει. Εκείνα που τριγυρνούν με γράμματα στην πλάτη, παρά τη θλίψη γύρω. Εκείνα που υπόσχονται τούτη την ώρα, παίρνουν όρκο, να προσφέρουν στους δικούς τους γονείς έναν καλύτερο κόσμο. Εκείνα που μπορούν να σε διδάξουν τα πάντα. Έχουν έρθει γνωρίζοντας. Από πάντα. Σου ρίχνουν ένα βλέμμα και σε βάζουν στη θέση σου. Σε πιάνουν από το χέρι και έχεις στο χέρι σου τη ζωή ατόφια, το παρακάτω.

Σκέφτομαι ότι αυτοί οι πιτσιρικάδες που έρχονται από τη Μεσοποταμία, τη Βασόρα, τη Μοσούλη, τη Νιγηρία, την ανατολική Ευρώπη, τέλος πάντων αυτοί που δεν ξέρουν ότι έχουν λάβει μέρος σε ιστορικές ανακατατάξεις παγκοσμίως, σε μετακινήσεις πληθυσμών που δομούν έναν άλλον κόσμο, όχι δεδομένο, αυτοί που ξέρουν τι εστί διωγμός επί της ουσίας, είναι εκείνοι που θα μας οδηγήσουν σε μια νέα πραγματικότητα.

Ζει στα μάτια τους το ύστερα και πλάθεται απ' όλα εκείνα που αντικρίζουν τώρα. Από τον τρόπο που θα τους μιλήσεις, από τον τρόπο που θα τους φερθείς. Είναι στη διακριτική σου ευχέρεια, κύριε, το μέλλον. Το κρατάς στην παλάμη σου, στη χούφτα σου. Μην το πετάς στα σκουπίδια.

Έχει βρέξει. Σωρός τα απορρίμματα έξω από τους κάδους. Σκισμένες σακούλες. Αυτοκίνητα στριμωγμένα να τα πατάνε. Ανάμεσά τους κάποια μικρούλια γυρίζουν από τα σχολεία, χασκογελάνε, ευχαριστημένα, αμέριμνα, συζητάνε ζουζουνίζοντας. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας άνθρωπος μεσήλικας προσπαθεί να γίνει αόρατη σκιά ανασκαλεύοντας τα σκουπίδια, δίπλα του το δικό παιδί του τον ακολουθεί.

Τι είπατε; Eurogroup, αποφάσεις, ασφαλιστικό, συμβάσεις, εργασιακό, ανάπτυξη, μεγέθυνση, ύφεση, δημοσιονομικά ελλείμματα; Πολύ μελό, κύριε...

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 20 Δεκεμβρίου 2010)

photo: scalidi