Η αλαζονεία του Εγώ και το φοβισμένο Εμείς

photo: scalidi

Αναζητείται με εμμονή τα τελευταία χρόνια αυτή η περιβόητη ταυτότητα της ελληνικότητας. Αναρωτιέμαι αν ένα στοιχείο της, λοιπόν, και μάλιστα το πιο ισχυρό είναι η στάση που επιδεικνύει αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία. Την ώρα που η Ιρλανδία και οι υπόλοιπες χώρες με σοβαρά οικονομικά προβλήματα λόγω της κρίσης βλέπουν τους πολίτες τους να ξεσηκώνονται και να διεκδικούν αν μη τι άλλο διαφάνεια, πάταξη της διαφθοράς και κυρίως δικαιοσύνη, η Ελλάδα μηρυκάζει τις ειδήσεις περί μνημονίου και εν γένει εξελίξεων που την οδηγούν σε μια νέα κοινωνική πραγματικότητα χωρίς στην πράξη να της καίγεται καρφί. Ευτυχώς που βλέπει Λαζόπουλο και ξορκίζει το κακό και συνεχίζει να στρογγυλοκάθεται στον καναπέ, στη θέση δημοσίου λειτουργού, στη μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, τέλος πάντων σε ένα φοβισμένο και πολύ μοναχικό κι ανήμπορο εγώ. Ευτυχώς.

Γενιές ολόκληρες ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν και την περασμένη δεκαετία, αυτοί που δεν συμμετείχαν σε κανένα “πάρτι”: δεν έφαγαν, δεν διεφθάρησαν, δεν καταχράστηκαν, δεν φοροδιέφυγαν, δεν τα χάσανε στο Χρηματιστήριο, αυτοί που απλώς δούλευαν και προσδοκούσαν μια καλύτερη ζωή, μια δικαίωση των κόπων τους, είναι οι σημερινοί προδομένοι. Αυτοί στους οποίους δεν απευθύνεται καμία πολιτική εξουσία. Είναι αυτοί που δεν τα φάγανε μαζί και παραμένουν περίκλειστοι μέσα στο πληγωμένο τους εγώ που δεν έχει βρει τρόπο να γίνει εμείς. Γιατί το εμείς -κατά Πάγκαλον- σημαίνει ότι τα φάγαμε μαζί. Αμ, δε.

Σ' αυτούς τους πολίτες απευθύνεται το αλαζονικό εγώ της εξουσίας, άραγε περιμένει προκοπή παρακάτω απ' αυτούς που τα φάγανε; Έτσι θα ανακάμψει η χώρα; Έτσι θα πάει μπροστά; Μ' αυτόν τον προσεταιρισμό; Λαμπρά. Ο δρόμος είναι ανοιχτός και σπαρμένος με ροδοπέταλα...

Σίγουρα δεν θα προχωρήσει προς την έξοδο από την κρίση και με το αλαζονικό εγώ του πρώην υπουργού που φέρεται να έχει στην κατοχή του 180 ακίνητα μέσω ισάριθμων offshore. Αλήθεια, δεν φοβήθηκε τίποτα; Δεν φοβάται τίποτα; Θα επιβραβευθεί από τον κόσμο που κατάφερε να τον κοροϊδέψει;

Ένας ανθρωπάκος που δουλεύει όλη του τη ζωή και μαζεύει το πολύ 100.000 ευρώ για να αγοράσει ένα δυάρι στο παιδί του -πρώτη κατοικία- πρέπει να καταβάλει το 10% του ποσού της δωρεάς των χρημάτων και να δηλώσει επίσης πού βρήκε τα λεφτά για την αγορά. Και φοβάται και αγωνιά και πληρώνει και μετά βίας μπορεί να πετύχει μια τέτοια συναλλαγή. Αυτός των 180 ακινήτων δεν φοβάται ούτε θεούς ούτες ανθρώπους; Ούτε λαό; Φωνή λαού, οργή θεού, λέγαμε κάποτε. Κι αυτό θα αλλάξει;

Από το Εγώ, το υπερδιογκωμένο και αλαζονικό της εξουσίας και από το άλλο το μοιρολατρικό και ηττημένο του κόσμου πώς να περάσουμε σε ένα αξιοπρεπές κι έντιμο Εμείς ικανό για το καλύτερο, “εμείς οι ωραίοι ως Έλληνες”;

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" της 3ης Δεκεμβρίου 2010)