"η πλέρια αισιοδοξία μας"
IV
(Ο λυρισμός δεν είναι άλλο παρά η πλέρια αισιοδοξία μας.)
Από τη φύση σου φεύγεις, τώρα που νιώθεις πως υπάρχεις. Τώρα καταλαβαίνεις το φοβερό εμπόδιο του χρόνου, την αναπότρεπτη μικροπρέπεια του θανάτου· και ποθείς την προσήλωση σε τούτη την αλήθεια, σ' αυτό τον εαυτό σου που βγήκε ξαφνικά από το χάος, και γέμισε με την πεποίθησή του σαν ογκώδες φως το κενό, προίκισε μ' ένα μοναδικό παλμό μια καρδιά που πήγαινε να ξεψυχήσει.
Σαν μια σιγή υπήρξες στο παρελθόν· τώρα μετουσιώθηκες, και παρδαλή εικόνα του βίου σου βλέπεις τις χτεσινές αγάπες. Γιατί ο εαυτός σου δεν πλαγιάζει εκεί· τρέχει μπροστά, και αυθόρμητα σηκώνεσαι να τον προφτάσεις, για να είσαι εσύ, να είσαι εσύ πριν σκορπιστεί η πίστη, κάθε πίστη, από το σύμπαν.
Τώρα, δεν έχεις πια καμώματα· δεν κρύβεσαι, δεν οπισθοχωρείς· γιατί στον ανοιχτόν αγώνα η τύχη σου, ο αγώνας η τύχη σου ευγενική συμπεριφορά θ' αναδείξουν. Κι η μοναξιά σου, αν χαθεί η ειδή σου, σαν άγαλμα θα παραμείνει.
Γιώργος Σαραντάρης
"ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ", (1936)
 |
| photo: scalidi |