"Δακρυγόνα"

Ένας θεατής βγήκε από την αίθουσα με βήχα. Για μια στιγμή. Εκείνον τον ξερό κι ενοχλητικό που εύχεσαι να μην σε πιάσει, όταν είσαι στο θέατρο. Σκέφτηκα ότι τον χτύπησαν κι αυτόν τα Δακρυγόνα. Εμένα μου είχαν στερήσει τον αέρα όλη την ώρα της παράστασης. Στη β' σκηνή της Οδού Κεφαλληνίας. Άκουγα και τους γύρω να βαριανασαίνουν κι έλεγα δεν είσαι μόνο εσύ στον εαυτόν μου.

Διόλου καθησυχαστικό. Όπως η παράσταση. Βαθιά συγκινητική, όπως οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Σωματοποιημένο σκηνοθετικά όλο το κείμενο, η κάθε ανάσα., η κάθε παύση. Άλλωστε το έργο ξεκινά με ανάσες κι εκμαιεύει την αναπνοή του θεατή του. Αυτή θέλει. Σου τη δίνει πίσω κατά την έξοδο από το θέατρο, καθαρή και βαθιά αναπνοή, διυλισμένη από την πραγματική  θεατρική ψυχαγωγία. Και προσπαθείς μετά να σκεφτείς τι είδες. Γιατί σε όλη τη διάρκεια της παράστασης ακολουθείς την πλοκή που σου τραβάει το χαλί κάτω απ' τα πόδια. Συνεχώς. Και τα δικά σου άγνωρα συναισθήματα που ανασύρουν οι ηθοποιοί Ν. Αρβανίτης και Δ. Παπουτσή, μέσα από τις  κοφτερές λέξεις του Αλέξη Σταμάτη και την καίρια σκηνοθεσία του Άρη Τρουπάκη. Εκ των υστέρων, βρίσκεις αναθεωρημένες μεταφορές και ανακαλύπτεις κι άλλα σημεία αναφοράς. Δικά σου. Ό,τι πιο δυνατό είδα μέχρι στιγμής στο θέατρο για το 2010. Φρέσκο αεράκι που διαπερνά τη φετινή Αθήνα.

photo: scalidi