"Riders to the sea"

Έχει πέσει στα χέρια μου το πρόγραμμα του θεάτρου Σφενδόνη για το θεατρικό έργο "Καβαλάρηδες στη θάλασσα" του Τζων Μίλλινγκτον Συνγκ, σε επιμέλεια της Δέσποινας Λάμπρου. Με εντυπωσίασε που ένα θεατρικό πρόγραμμα θέλει και μπορεί να αποτελεί μια τόσο καλαίσθητη αυτονομη έκδοση. Ένα βιβλίο που δίνει το έναυσμα σε κάποιον να γνωρίσει το συγγραφέα, να μάθει την επίδραση που είχε στους μεταγενέστερους από κείνον, τέλος πάντων να οσμιστεί κάτι από το έργο και την ύπαρξή του, αυτό το "κάτι" που έμεινε από κείνον. Εξαιρετική δουλειά, φροντισμένη και με ουσία.

Δεν έχω προλάβει να δω την παράσταση. Χαίρομαι όμως που διάβασα σπουδαία πράγματα γι' αυτήν εδώ. Και μόνον η έκδοση είναι ένα σπουδαίο υλικό, με φωτογραφίες, αποσπάσματα έργων, το ίδιο το θεατρικό και στην πρωτότυπη εκδοχή του αλλά και μεταφρασμένο. Απομονώνω απόσπασμα του Γ. Μπ. Γέητς για το θάνατο του Συνγκ: "...Δε νιώθεις ότι ο θάνατος είναι κακός όταν τον συναντάς -κακός, εννοώ, γι' αυτόν που πεθαίνει. Το δαιμόνιό μας είναι σιωπηλό καθώς εκείνο το άλλο πριν από το θάνατο του Σωκράτη. Ο πόνος είναι πιο πικρός που σου έρχεται στη σκέψη του θανάτου ..."θα περάσουν χρόνια και χρόνια και κανείς ποτέ ξανά δε θ' αντικρίσει τούτη την ευγένεια, τούτη την ομορφιά". Τι άλλο είναι αυτό απ' το να λυπάσαι τους ζωντανούς και να μακαρίζεις τους πεθαμένους;..." (Γ. Μπ. Γέητς, Ο Θάνατος του Συνγκ, Το Ροδακιό, 1993, μετάφραση Δημήτρης Χουλιαράκης).

Ο ίδιος ο Συνγκ για τον εαυτόν του στην Αυτοβιογραφία του: "... Δεν υπάρχει καμιά αμιβολία ότι ήμουν επιρρεπής στην ομορφιά, αλλά μπορούσα να διακρίνω μόνο τις δυνάμεις που με έλκυαν ή με απωθούσαν..." (μετάφραση Δέσποινα Λάμπρου). Με τη σειρά μου, νομίζω ότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό του καλλιτέχνη, του ποιητή, του δημιουργού.

Ο Μπέκετ -ο ίδιος το είχε παραδεχτεί ότι χρωστούσε πολλά σε κείνον-, ο Ευγένιος Ο' Νηλ, ο Μπρεχτ, ο Λόρκα έχουν επιρροές στα έργα τους από το Συνγκ (J. M. Synge, 1871-1909).