Άγρια χαρά παιδιού

Ο πιτσιρίκος, τεσσάρων-πέντε ετών, θα 'ναι δεν θα 'ναι, σπρώχνει με κόπο το ιδιότυπο πατίνι του στην ανηφόρα. Ήχος από καρότσι. Ούτε καρότσι. Ένα ποδήλατο σχεδόν βρεφικό. Ροζ. Με μόνη λεπτομέρεια τις ρόδες. Το περπατάει το πατίνι. Είναι μεγάλος γι' αυτό. Και μελαμψούλης, σοκολατένιος. Δεν καταλαβαίνω τα λογάκια του. Μόνο η μάνα μου μιλάει μαζί του. Είναι η δική τους γλώσσα. Μαμά εκείνη, παιδί αυτός. "Γεια σου", της λέει, "Τι κάνεις;". Ο μικρούλης. Σπρώχνει ασθμαίνοντας το καρότσι-πατίνι-ποδήλατο. Στην ανηφόρα μου. Δική μου ανηφόρα. Με το άγριο τσιμέντο. Και αφήνεται με άγρια χαρά παιδιού που αλαλάζει την ελευθερία του στην κατηφόρα.  Την κατηφόρα μου. Την κατηφόρα του. Απόλυτη ελευθερία.

Δεν θα την ξαναβρεί πιθανόν παρακάτω. Κι εγώ το ξέρω. Δεν θα του το πω. Εγώ που ανησυχώ, γιατί θα παραμείνει μάλλον νομάς, χωρίς γραπτή γλώσσα, χωρίς σχολείο, ίσως η παραβατικότητα να γίνει προέκταση της τωρινής του ελευθερίας. Ποιος σου ΄πε ότι για να ΄σαι ευτυχισμένος χρειάζεσαι και γλώσσα που τη γράφεις; Ίσως να φτάνει εκείνη που μιλάς και τραγουδάς, που αναπνέεις το σούρουπο στην κατηφόρα μαζί της, σπρώχνοντας τα ρουλεμάν σου, τα ροδάκια σου, τα επικουρικά σου οστάρια....


*****Ακούστε κι αυτή τη φρεσκάδα εδώ.