Ελπίδες-λεπίδες

Ξέρω ότι το πιο βασανιστικό πράγμα στον κόσμο είναι η ελπίδα. Όταν υπάρχει κι όταν δεν υπάρχει. Το χειρότερο είναι όταν υπάρχει και μετά παύει να υπάρχει. Διαψεύδεται. Πανηγυρικά. Γι' αυτό προσπαθώ να πείσω τον εαυτόν μου να μην βασίζεται σε ελπίδες. Γιατί οι ελπίδες είναι λεπίδες. Ένας απλός αναγραμματισμός.

Και άμα θες να ξαναβρείς τον εαυτόν σου μετά αφού έχεις φάει την διάψευσή σου με το κουτάλι -έστω  με το κουταλάκι του γλυκού για να μην λιγωθείς-, δεν έχεις άλλο δρόμο ύστερα από την απελπισία παρά την ελπίδα. Αδιέξοδο. Αναπόφευκτο. Και πρέπει, ρε παιδάκι μου, να κόψεις φέτες την απελπισία σου με τη λεπίδα της ελπίδας για να αλαφρώσεις και να πειστείς εντέλει ότι και "το κακό και το καλό τρεις μέρες βαστάει", όπως σοφά μου τριβέλιζε  το μυαλό ένα πρωί στο γραφείο η Τ., η καθαρίστρια.