Χωρίς παραμύθι

Μετά τα τριάντα αρχίζω να ρέπω προς έναν ιδιότυπο κυνισμό. Τον αποδίδω στην ηλικία. Στην αρχή πίστεψα ότι ήταν ένα απλό ξεκαθάρισμα του τοπίου. Ότι οξύνθηκε η μέσα όραση λίγο παραπάνω και έβλεπα τους ανθρώπους όπως ήταν (πώς ήταν και πώς είναι;) πια και έλεγα φυσικά τις καταστάσεις με το όνομά τους. Ποιο είναι το όνομά τους;

Ας πούμε "απο γοήτευση". Δεν μένει τίποτα πια από την αχλύ της γοητείας των άλλων. Κι ενώ παλιά έψαχνα το μύθο, τώρα ψάχνω πίσω απ' αυτόν. Φυσικά για να στήσω το παραμύθι του χωρίς μύθο ανθρώπου. Με συγκινούν οι άνθρωποι που δεν θέλουν να πουλήσουν ένα μύθο ούτε να πουλήσουν ότι δεν έχουν. Γενικώς αυτοί που δεν θέλουν να πουλήσουν.

Συνήθιζα να λέω ότι δεν έχω να "πουλήσω" στους άλλους -όποιοι κι αν είναι αυτοί- ένα παραμύθι. Θα αρχίσω να το κόβω κι αυτό. Η αφαίρεση προφανώς είναι το απόκτημα του χρόνου που έχει ήδη παρέλθει. Η αφαίρεση ακόμα και ως μορφή απώλειας. Μπορεί να έχουμε πέσει στην παγίδα να μας "πουληθεί" τόσα χρόνια η απώλεια ως ένας μύθος του Κακού. Μπορεί να μην είναι. Μπορεί η απώλεια να είναι απλώς το γοητευτικό παραμύθι από το μέλλον. Μπορεί.

Όπως λέει κι ένας φίλος μου για να μπορείς να συνομιλείς με κάποιους ανθρώπους (π.χ. αυτούς που έχουν τη διάθεση να σου αφηγηθούν τη ζωή τους χωρίς παραμύθια) χάνεις συχνά το "δικαίωμα" να μιλάς με κάποιους άλλους (π.χ. αυτούς που τα πουλάνε όλα σαν παραμύθι και περιμένουν να τα χάφτεις). Χάνεις το δικαίωμα... εννοώ δεν μπορείς να ανεχτείς πια το μύθο ως παρενδυσία της απλής, σύντομης, προσωπικής αλήθειας που για μένα πια ίσως να είναι ο ισχυρότερος μύθος. Και σου λένε  μετά ότι με τα χρόνια πια γίνεσαι πιο ανεχτικός... Μύθος!