Θυελλώδης ...αύρα

Η φίλη μου η Αλ. μού εξηγούσε κάποτε ότι φταίει η "ανοιχτή αύρα" μου που μαζεύω γύρω μου κάθε καρυδιάς καρύδι, ιδίως ανεπιθύμητες συναντήσεις και περίεργες καταστάσεις που πρέπει να διαχειριστώ, συνήθως σε δρόμους, δημόσιους χώρους και τέλος πάντων όπου υπάρχουν άνθρωποι. Τα ΚΤΕΛ, λιμάνια, αεροδρόμια, σινεμά, καφετέριες, θέατρα, μετρό προσφέρονται για τις παράξενες συναντήσεις μου με ανθρώπους που χίλια άτομα να υπάρχουν στο χώρο, θα έρθουν μόνο εμένα να ρωτήσουν κάτι, μόνο με μένα να κάνουν ένα οποιοδήποτε επεισόδιο, από χαριτωμένη κουβεντούλα, μέχρι διαπληκτισμό. Έχω ένα ταλέντο, βρε αδερφέ, να τραβάω σαν μαγνήτης το ιδιαίτερο, το παράξενο, το ιδιόμορφο και συχνά το ενοχλητικό. Εγώ έχω απλώς την εντύπωση ότι μου συμβαίνουν  αυτά, γιατί οι άλλοι χρειάζονται έναν αυτόπτη μάρτυρα της απόγνωσής τους, της ταλαιπωρίας του, της λοξής τους πορείας κι εγώ προσφέρομαι γιατί έχω μάτια να τους δω κι αυτιά να τους ακούσω. Τίποτα παραπάνω.

*

Από το σε βλέπω και σε ακούω μέχρι το συμφωνώ μαζί σου βέβαια, η απόσταση καλύπτεται από έτη φωτός. Και η ...ορθολογιστική εξήγηση της Αλ. δεν είναι αρκετή, όπως καταλαβαίνετε. Γι' αυτό έχω φτιάξει μια μικρούλα θεωρία για τις καθημερινές δύσκολες ώρες: οι άλλοι οσμίζονται, όπως τα σκυλιά το φόβο, τους πρόθυμους να επωμιστούν μερικές ευθύνες παραπάνω, ακόμα και την ευθύνη του εαυτού τους (των άλλων), της ίδιας τους της ύπαρξης (των άλλων). Την ενστικτώδικη αυτή συμπεριφορά τους δεν μπορούν να τη φιλτράρουν όμως με τη λογική που τους έδωσε η ανθρώπινη φύση και νομίζουν ότι βρήκαν ωραία θύματα να τους φορτώσουν τα βάρη τους. Από ψυχολογικά, μέχρι πρακτικά. Νομίζουν ότι θα σε πείσουν να κρατήσεις εσύ τον κόσμο στα χέρια σου -και να χάσεις τη ζωή σου- για να συνεχίσουν αυτοί αμέριμνοι τον περίπατό τους στην αναζήτηση θυμάτων.

Τι να σου κάνει κι η αύρα; Δεν θέλει πολύ ούτε για να ανοίξει ούτε για να κλείσει. Δεν είμαι ο Άτλαντας, παιδιά, και δυστυχώς για σας το καταλαβαίνετε τη στιγμή που αφήνω τον κόσμο σας να γκρεμιστεί, όταν γυρίσω, σας κοιτάξω και σας πω την αλήθεια που πιστεύω κατάμουτρα. Δεν είναι πολύ ώριμο αυτό, λένε, αλλά τι να κάνουμε, αυτό διαθέτουμε, α, και την αύρα που ανοιγοκλείνει και τελικά σας πιάνει το χέρι στην πόρτα. Ε, πονάει λιγάκι, αλλά μέχρι να παντρευτείτε (με τη στοιχειώδη λογική, που ούτε φλερτ δεν βλέπω μαζί της ακόμα να τολμάτε) θα γιάνει...