Δέσμη φωτός
Από ένα αδιερεύνητο ένστικτο, από κάτι αλλοπρόσαλλες εμπνεύσεις, ανακαλύπτω μερικές από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει ποτέ. Σαν το "Ταχααν, το παιδί με τη χειροβομβίδα". Μια ταινία ποίημα. Συγκινητική. Με σασπένς. Με ένα σπιρτόζικο μουτράκι που πρωταγωνιστεί και σε μαγεύει με την παιδική του σαγήνη. Η μουσική και η φωτογραφία σε ταξιδεύουν. Η πλοκή σού κόβει την ανάσα μέχρι την τελευταία στιγμή. Μια ταινία για την αγάπη -ενός γαϊδάρου. Για την αγάπη. Για τη δέσμη φωτός που γίνεται σκοπός στη ζωή μας. Για τη ζωή μας που δεν είναι ανώφελη, όταν η πρόθεσή μας είναι να να μην τη χαραμίσουμε. Για τον πόλεμο. Για το πώς ο πόλεμος επιχειρεί να διαβρώσει ακόμα και την παιδική ψυχούλα, την αθωότητα. Θέλει παιδιά-χειροβομβίδες. Πρώτη φορά πήγα στην αίθουσα του Cine Φιλιπ. Πολύ ωραία ανακαινισμένη, αμφιθεατρική, με ατμόσφαιρα. Συνέβαλε στην καλή προβολή της εξαιρετικής αυτής ταινίας. Πριν πάω την περιέγραφα ως ινδική κοινωνική ταινία. Βγήκα και την είπα απλώς μαγική...