Οι μάγοι του κενού

Ένα πάτημα. Στο κενό. Και μετά στραβοπάτημα. λυγισμένος αστράγαλος στο τέρμα, αλλά δεν έσπασε. Ένα Σάββατο πίσω. Στον πάγο τότε.

Για μια εβδομάδα. Όλα σε αργή κίνηση, ενώ είχες πατήσει το fast forward. Καλό ήταν κι αυτό. Να μπαίνουν όλα στη θέση τους. Κι εσύ. Μαζί. Σαββατόβραδο σπίτι, αν και έχεις ορκιστεί το αντίθετο, αλλά ασθενής και οδοιπόρος, αμαρτία ουκ έχει.Υποθέτεις. Και σκέφτεσαι μια στάλα ότι το καλύτερό σου σημείο είναι το κενό.

Τότε έχουν εμφανιστεί οι πιο ωραίοι άνθρωποι. Στα κενά σου που δημιουργούνται από υπερσυσσώρρευση. Τις ώρες της συμπίεσης έρχονται και σε τραβάνε από το πλήθος που σε λιώνει και μπαίνεις στο δικό σου θάλαμο αποσυμπίεσης. Εκείνο το φωτεινό θάλαμο που προβάλλεις τη ζωή σου, όπως θέλεις. Με φλας που δεν καίνε τις φωτογραφίες, αλλά σε ζεσταίνουν.

*

Πρωί στην Κηφισίας, βρέχει, πρώτη χρονιά στην Αθήνα, θα σπάσει το μακιγιάζ και δεν πρέπει να τρέξει, εσύ δεν έχεις να τρέξεις, στη νησίδα εγκλωβισμένη, μπρος αυτοκίνητα, το ίδιο πίσω, και μια κοπελίτσα σου προσφέρει την ομπρέλα της. Στη μέση του πουθενά. Μια άγνωστη. Σε περνάει απέναντι σου φτιάχνει το κενό που χρειαζόσουν -υπό σκέπην- και σχεδόν σε ευχαριστεί που την άφησες να σε προφυλάξει. Έφτασες σώα εκεί που έπρεπε. Με τα φρένα σου.

*

Όπως τη Δευτέρα το πρωί προς μεσημέρι, χτύπησε το τηλέφωνο. Κάτω από το πάπλωμα είχες βυθιστεί στους εφιάλτες ενός άρρωστου ύπνου από το βαρύ αντιφλεγμονώδες που ποτίστηκες ν' αντέξεις τον πόνο. (Περιττό. Ο μάγος της φυλής του γραφείου σου την επόμενη μέρα θα σου ψελλίσει  τους φθόγγους της μαγικής αλοιφής και θα γιάνεις, καλή ώρα.) Ήταν η ωραία Ζέττα. Ωραία ως άνθρωπος. Τη γνώρισα στην Πάτρα, το Νοέμβριο. Πέρασα μαζί της μερικές ώρες. Μία ραδιοφωνική. Μαγική. Που μου ζήτησε να παίξω αγαπημένα μου τραγούδια. Η φιλόξενη φιγούρα της. Η γνώση της που δεν κραυγάζει. Η ευγένειά της που δεν κρύβεται πίσω από προσχήματα. Με ξύπνησε, λοιπόν, τη Δευτέρα. Ήταν η πρώτη που της είπα για το "Αλεξανδρινό κουαρτέτο". Μου πρότεινε ένα βήμα παραπέρα. "Ακυβέρνητες πολιτείες". Αυτό αγαπώ στους ανθρώπους. Τη διάθεσή τους να συναντηθούν με τους άλλους, μόλις βλέπουν να προβάλλει το κενό τους ή εν ανάγκη τους τραβάνε στην άκρη από τον κόσμο και τους λένε "να, εδώ έχει ένα κενό να σταθείς, άμα θέλεις".