Εγκλεισμός στα κιτάπια της προδοσίας

"...Να θυμάσαι ότι δεν μπορούν να χτυπήσουν τη σκέψη σου. Δεν μπορούν να χτυπήσουν το μυαλό σου, Φίνι. Είσαι η Φίνι. Κι αυτό δεν μπορούν να σου το πάρουν, μικρή μου..."

Μια κοπέλα. Που τη λένε Φίνι. Φυλακισμένη. Στον κλοιό του κάτεργου που δεν διάλεξε εκείνη για τον εαυτό της. Κλεισμένη στη μοίρα που της κληροδοτήθηκε. Θα αναζητήσει την ελευθερία και μάλιστα μέσω της δυσεύρετης αγάπης. Και θα πληρώσει το τίμημα, καθώς η προδοσία ελλοχεύει.

Πρόκειται για το τελευταίο μυθιστόρημα του Δημήτρη Μαμαλούκα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, με τον τίτλο "Κοπέλα που σε λένε Φίνι". Ένα βιβλίο στο οποίο κατά τη γνώμη μου ο δημιουργός ξαναβρίσκει τη συγγραφική του ταυτότητα. Την επανεφεύρει. Με απόλυτη επιτυχία. Ένα κείμενο που θα μπορούσε να είχε γραφεί από ένα συγγραφέα από την Αμερική, την Αγγλία, την Αφρική, την Ιαπωνία, την Αυστραλία, από οπουδήποτε στον κόσμο.

Ο Μαμαλούκας παίρνει το στοιχείο του εγκλεισμού που το συναντάμε σε πολλά από τα βιβλία του και το κάνει ολόκληρο ένα μυθιστόρημα. Δυνατό, έντονο που σε χτυπάει στο στομάχι, σε πιάνει από το λαιμό, σου στερεί την αναπνοή. Με αφήγηση που κυλάει σαν νεράκι, απρόσκοπτα, δεν σκαλώνει πουθενά, σε παρασύρει σε μια ιστορία άγρια. Με επίπεδα ανάγνωσης, χωρίς να χάνει χιλιοστό από το ξετύλιγμα της πλοκής. "...στο νεκροτομείο διαπίστωσα πως οι νεκροί έχουν προσωπικότητα, ιδιοτροπίες, επιθυμίες και δυσκολίες όπως οι άρρωστοι...". Ένα τέλος που σε κολλάει στον τοίχο κυριολεκτικά και σε αφήνει ως αναγνώστη να κυλήσεις κάτω εξουθενωμένος σαν χαλκομανία.

 *

Στο "Κοπέλα που σε λένε Φίνι" κατορθώνει ο συγγραφέας να αξιοποιήσει δυναμικά τις λογοτεχνικές του κατακτήσεις σε ύφος, δομή και χαρακτήρες από το αγαπημένο του αστυνομικό μυθιστόρημα με στοιχεία θρίλερ και να στήσει -χάρη στην τόλμη του να βουτήξει βαθιά στον ψυχισμό και γιατί όχι στη Φιλοσοφία που έχει σπουδάσει- ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα. Ο ίδιος καταφέρνει να πάει παρακάτω την ικανότητά του να λέει ιστορίες, δίνοντας βάθος στο εγχείρημά του. Αναμφίβολα είναι ένα από τα καλύτερά του βιβλία, αν όχι το καλύτερό του. Με ειλικρίνεια αφοπλιστική -χωρίς να κρύβεται από τον αναγνώστη του και χωρίς να φοβάται τι έχει να χάσει, έτσι κατάλαβα εγώ- ρισκάρει μ' αυτό το βιβλίο και κερδίζει τον αναγνώστη του. Μ' αρέσει που δεν κινήθηκε εκ του ασφαλούς με μια ακόμα αστυνομική ιστορία και βρήκε κάτι να μας πει. Και κυρίως βρήκε το θάρρος να μοιραστεί τον εγκλεισμό της ηρωίδας του με μια δική μας πλευρά που την καταλαβαίνει, την κατανοεί, τη νιώθει, τέλος πάντων την αναγνωρίζει, χάρη στην ανθρωπιά, τη συμπόνια και την αλήθεια που την περιβάλλει ο ίδιος ο δημιουργός της.