Η κερδισμένη άνοιξη και η συνάντηση με το κρίμα

"...Σαν ένιωσα την αφή του κρύου ξύλου επάνω στο τρυφερό μου στέρνο, έξαφνα κατάλαβα πόσο, μα πόσο μεγάλη απελπισία χρειάζεται για να θερμάνεις μια ξύλινη καρδιά, να την κάνεις να μαλακώσει, να φουσκώσει με το αίμα και να πάλλεται στο γνώριμο ρυθμό της, κι έπειτα να πονέσει, όπως πονά η καρδιά του κάθε ανθρώπου... θα πρέπει να έχεις φτάσει στο μη περαιτέρω, εκεί όπου το λογικό, η θέληση, η πίστη δεν έχουν καμιά δύναμη και μόνη σου ελπίδα πια είναι η μαυρίλα ολόγυρά σου, η μοναξιά του λυσσασμένου σκύλου, η γαλήνη στις ρυτίδες των δολοφόνων* μόνο τότε ξεριζώνεις την καρδιά σου και τη μοιράζεις, όπως εκείνος, και στη θέση της βάζεις ένα ξερό κούτσουρο...".

Το βιβλίο το είχα διαβάσει δύο καλοκαίρια πίσω. Με είχε υποβάλει τόσο η ατμόσφαιρά του, με είχε ρουφήξει ο φόβος που ανέδυε -ο αρχέγονος φόβος που δεν τελειώνει ποτέ στη ζωή μας- τόσο που έχασα πτυχές του. Τις βρήκα τώρα που ήμουν και πιο ώριμη να καταλάβω πέντε πράγματα παραπάνω. Για μένα."...τα λόγια είναι ένας τρόπος παράφρασης της μικρής ασήμαντης αλήθειaς μας...". H επανακυκλοφορία του βιβλίου σε αναθεωρημένη μορφή από τις εκδόσεις δήγμα, εγχείρημα του ίδιου του συγγραφέα απολύτως επιτυχημένο αισθητικά κατά τη γνώμη μου, στάθηκε αφορμή να το ξαναδιαβάσω.

Οι φίλοι μου, και ιδίως οι λογοτεχνικοί, με έχουν ακούσει να μιλάω πολλές φορές με ενθουσιασμό   για το μυθιστόρημα "Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα". Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2000 από τις εκδόσεις Πατάκη. Κλείνοντας η δεκαετία, θα έλεγα ότι ήταν ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνικής δημιουργίας. Ανεπιφύλακτα.

Στις γραμμές του εγώ διάβασα μια αλληγορία για τη λογοτεχνία και τη ζωή, την επιθυμία και την κάπως ξεχασμένη πια λαχτάρα. Για την αποτυχία και τη ματαιότητα. Για την κερδισμένη άνοιξη που υπόσχεται το παρόν. Για τη συνάντηση με τα πιο προσωπικά κρίματα του καθενός. Από ένα ματαιωμένο έρωτα μέχρι μια εντελώς ανώφελη ζωή. "Οι λέξεις είναι μια χυδαία απάτη". Δεν θα πω την ιστορία. Δεν έχει καμιά σημασία άλλωστε, ένα πρόσχημα είναι για να στηριχθούν οι πολλαπλές επιστρώσεις της αφήγησης. Αν και η πλοκή είναι το πρώτο ικανό επίπεδο για να κρατήσει τον αναγνώστη. Και τον μαγεύει. Με αγριότητα και γλυκύτητα. Αναταράζοντας τα δεδομένα.