"Τι θέλεις να κάνω τώρα;"

Άκουσα αυτή τη φράση να περνάει σα σφαίρα δίπλα μου στο δρόμο. Δεν γύρισα να κοιτάξω. Είχα καταλάβει. Βλέπω με μεγάλη διαύγεια αυτή την εποχή τον κόσμο, σαν πλυμένο μετά από βροχή, μέσα από τις αιχμές μου. Οι παλιότερες αμυχές έχουν επουλωθεί και έχω αφήσει τα όπλα μου στο σπίτι. Δεν μου χρειάζονται. Πέρασε εκείνη η εποχή που κυκλοφορούσα αρματωμένη σαν αστακός.
Είχα καταλάβει: ένας ακόμη που ζητάει να του υπαγορεύσει ο απέναντί του την επιθυμία του, ξεκάθαρα, απλά, τίμια. Νέτα σκέτα. Και με ταρακούνησε η φράση του που την απηύθυνε τυχαίως προς την κοπέλα του μάλλον.
Έχω βαρεθεί να συναντώ ανθρώπους που με κάνουν να πιστέψω ότι δεν έχουν καν επιθυμίες ή δεν μπαίνουν στον κόπο να τις υπερασπιστούν και να τις διεκδικήσουν και εν τέλει να τις κατακτήσουν. Παροτρύνω τον τάδε να ψάξει να βρει τη δουλειά που του αρέσει, το δείνα να ακολουθήσει τις σπουδές που θέλει, τον παραδίπλα να αναζητήσει τον έρωτα της ζωής του, τον πιο πέρα να πάει να ζήσει όπου θέλει, τον πιο κει να κάνει εκείνο που αγαπάει περισσότερο. Τους λέω τι θέλω εγώ, με λίγα λόγια.
Σημασία δεν έχει τι θέλω εγώ γι' αυτούς, γιατί εγώ θέλω αυτό που θέλουν οι ίδιοι. Θέλω να θέλεις κι εσύ που λέει και το τραγουδάκι του καλοκαιριού. Γι' αυτό σου λέω τι θέλεις να κάνω τώρα;
Θα σε ακούσω. Όπως πάντα. Κι άμα δεν συγκρούονται οι επιθυμίες μας, ξέρεις ότι εγώ μπορώ και να τα βάλω με εχθρούς ανεμόμυλους, να επιπλεύσω μέσα στην κοιλιά μιας φάλαινας και να σε μεταμορφώσω από ξύλινο ανθρωπάκι σε σάρκινο, να μαζέψω τα ψιχουλάκια που ρίχνεις ολόκληρα χρόνια στο διάβα σου για να τα βρω και να σε γυρίσω στο σπίτι.