Στα σκουπίδια
Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής αύριο. Για να γιορτάσουν οι πεινασμένοι μου στα Πατήσια, ονειρεύομαι να γεμίσουν οι κάδοι απορριμάτων με γεύματα τρικούβερτα, πιλάφια και μέλι και σιρόπια να τρέχουν έξω από τους τενεκέδες. Η γη της ανεπάγγελτης αυτεπάγγελτης επαγγελίας.
Τα κανάλια θα δείχνουν εικόνες και οι εφημερίδες φωτογραφίες από την Αφρική, με παιδάκια με πρησμένες κοιλιές από την αφαγία. Τους δικούς μου πεινασμένους δεν θα τους δείξει κανείς. Δεν τους ξέρει κανείς. Κι εγώ που τους βλέπω κάθε μέρα και τους δείχνω με τον τρόπο μου, ε, και; Προϊόν μυθοπλασίας σου λέει. Της δικής σου μυθοπλασίας, όχι της δικής μου. Εμένα είναι η πραγματικότητά μου, ο ρεαλισμός μου, αλλά είμαι ρομαντική λέει κι εσύ τεχνοκράτης και δεν με καταλαβαίνεις. Μάλιστα. Λαμπρά.
Οι της εκάστοτε διακυβερνήσεως-κυβερνήσεως δεν θα φτάσετε ποτέ τη νύχτα στον κάδο μου να δείτε ποιος πεινάει, πώς πεινάει και πώς γυαλίζει το μάτι του από λύπη κατεβασμένο στο βρωμερό πεζοδρόμιο. Για να μην λέτε μετά ότι δεν σας το είπε κανείς, σας το λέω εγώ. Η πείνα είναι και στα Πατήσια και δεν είναι λογοτεχνικό ντεκόρ ούτε παρατραβηγμένος δημοσιογραφικός λαϊκισμός.
Στα σκουπίδια μου άμα αφήσεις ένα σακουλάκι με τρόφιμα, σε ελάχιστο χρόνο έχει εξαφανιστεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ρούχα και τα παπούτσια και τα έπιπλα και ό,τι χρήσιμο τέλος πάντων υπάρχει. Πεινάνε οι άνθρωποι. Η γιαγιά, ο νεαρός, η μεσήλικη ψάχνουν τα σκουπίδια. Το βράδυ κρυφά, τότε που κατεβάζουν πολλοί τα σκουπίδια τους. Και μέρα μεσημέρι. Μην σοκάρεσαι εσύ με την πρησμένη κοιλιά από το πολύ φαϊ που η κατάθλιψη της άδειας σου και κενής ζωής σε κάνει να τρως για δύο, μπας και προσέξει κανείς το δράμα σου, μπας και δει τη δική σου μοναξιά.
Όλοι μόνοι τους είναι. Αυτό είναι το χειρότερο. Ξέρουν ότι δεν θα έρθει ποτέ κανείς να τους ρωτήσει, αν έχουν να φάνε, αν θέλουν κάτι, αν τέλος πάντων χρειάζονται μια ματιά συμπαράστασης. Δεν θα τους σώσει κανείς. Τελειωμένα πράγματα. Τεχνοκρατικά. Ρεαλιστικά.
Τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο, σκοτώνονται να τα καταφέρουν, μήπως και πετύχουν τίποτα καλύτερο στη ζωή τους. Στο φροντιστήριο Αγγλικών φέτος από τα τρία παιδιά της οικογένειας μόνο το ένα θα συνεχίσει τα μαθήματα. Δεν έχει λεφτά η οικογένεια. Θα συνεχίσει μόνο ο μεγαλύτερος που πλησιάζει στο πτυχίο. Για τους άλλους δεν έχει ο θεός.
Γι' αυτό σου λέω, θέλω αύριο να γεμίσουν οι κάδοι φαγητά και να ρέουν οι σάλτσες και οι μυρωδιές και να φάει ο κόσμος, την ώρα που τα κανάλια θα μιλάνε για το μακρινό υποσιτισμό και για την εγχώρια παχυσαρκία.
Τα κανάλια θα δείχνουν εικόνες και οι εφημερίδες φωτογραφίες από την Αφρική, με παιδάκια με πρησμένες κοιλιές από την αφαγία. Τους δικούς μου πεινασμένους δεν θα τους δείξει κανείς. Δεν τους ξέρει κανείς. Κι εγώ που τους βλέπω κάθε μέρα και τους δείχνω με τον τρόπο μου, ε, και; Προϊόν μυθοπλασίας σου λέει. Της δικής σου μυθοπλασίας, όχι της δικής μου. Εμένα είναι η πραγματικότητά μου, ο ρεαλισμός μου, αλλά είμαι ρομαντική λέει κι εσύ τεχνοκράτης και δεν με καταλαβαίνεις. Μάλιστα. Λαμπρά.
Οι της εκάστοτε διακυβερνήσεως-κυβερνήσεως δεν θα φτάσετε ποτέ τη νύχτα στον κάδο μου να δείτε ποιος πεινάει, πώς πεινάει και πώς γυαλίζει το μάτι του από λύπη κατεβασμένο στο βρωμερό πεζοδρόμιο. Για να μην λέτε μετά ότι δεν σας το είπε κανείς, σας το λέω εγώ. Η πείνα είναι και στα Πατήσια και δεν είναι λογοτεχνικό ντεκόρ ούτε παρατραβηγμένος δημοσιογραφικός λαϊκισμός.
Στα σκουπίδια μου άμα αφήσεις ένα σακουλάκι με τρόφιμα, σε ελάχιστο χρόνο έχει εξαφανιστεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ρούχα και τα παπούτσια και τα έπιπλα και ό,τι χρήσιμο τέλος πάντων υπάρχει. Πεινάνε οι άνθρωποι. Η γιαγιά, ο νεαρός, η μεσήλικη ψάχνουν τα σκουπίδια. Το βράδυ κρυφά, τότε που κατεβάζουν πολλοί τα σκουπίδια τους. Και μέρα μεσημέρι. Μην σοκάρεσαι εσύ με την πρησμένη κοιλιά από το πολύ φαϊ που η κατάθλιψη της άδειας σου και κενής ζωής σε κάνει να τρως για δύο, μπας και προσέξει κανείς το δράμα σου, μπας και δει τη δική σου μοναξιά.
Όλοι μόνοι τους είναι. Αυτό είναι το χειρότερο. Ξέρουν ότι δεν θα έρθει ποτέ κανείς να τους ρωτήσει, αν έχουν να φάνε, αν θέλουν κάτι, αν τέλος πάντων χρειάζονται μια ματιά συμπαράστασης. Δεν θα τους σώσει κανείς. Τελειωμένα πράγματα. Τεχνοκρατικά. Ρεαλιστικά.
Τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο, σκοτώνονται να τα καταφέρουν, μήπως και πετύχουν τίποτα καλύτερο στη ζωή τους. Στο φροντιστήριο Αγγλικών φέτος από τα τρία παιδιά της οικογένειας μόνο το ένα θα συνεχίσει τα μαθήματα. Δεν έχει λεφτά η οικογένεια. Θα συνεχίσει μόνο ο μεγαλύτερος που πλησιάζει στο πτυχίο. Για τους άλλους δεν έχει ο θεός.
Γι' αυτό σου λέω, θέλω αύριο να γεμίσουν οι κάδοι φαγητά και να ρέουν οι σάλτσες και οι μυρωδιές και να φάει ο κόσμος, την ώρα που τα κανάλια θα μιλάνε για το μακρινό υποσιτισμό και για την εγχώρια παχυσαρκία.