Grand Dragon

Μη χάσετε το "Gran Torino". Ο Κλιντ Ίστγουντ δεν μου άρεσε ποτέ στις ταινίες που έπαιζε, όταν ήταν νέος. Τον κέρδιζε κατά κράτος ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Τι να κάνουμε; Αδυναμίες είναι αυτές. Κάτι άρχισε να αλλάζει από τις "Γέφυρες του Μάντισον". Και στην τελευταία ταινία του, έδωσε ρέστα. Για μένα. Με χιούμορ, ηθοποιία, ευαισθησία, εύθραυστη φάτσα, ψιλοσακατεμένη από τον καιρό, με τις αυλακιές να τον κάνουν πιο πραγματικό. Και δίκαιο τέλος. Ένα δράμα με τα όλα του. Και κάθαρση. Αναπόφευκτη. Δείτε το.

*

Έτυχα στην πιο θορυβώδη και ενοχλητική αίθουσα, μ' αυτό το κοινό που μασουλάει σαν τρελό ποπ κορν και δεν ηρεμεί να δούμε μια στάλα ταινία με την ησυχία μας. Κι ο κύριος δίπλα φώναζε να κλείσουν την πόρτα και είχε πιάσει όλο το χώρο κι από το δικό μου κάθισμα με αποτέλεσμα να στριμωχτώ και να βλαστημάω από μέσα μου. Και η τύπισσα που έβγαζε τα εισιτήρια ψιλοβαριόταν που της έδωσα ακριβείς οδηγίες για το που ήθελα να καθίσουμε, πίσω-κέντρο, και είπα από μέσα μου "έλα, ρε κοπέλα μου, καλά σου έκανε η προηγούμενη που σε ξεζούμισε στις ερωτήσεις και στο τέλος δεν έβγαλε εισητήρια". Και μόλις τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις μας στην κατάμεστη -και απίστευτα άβολη- αίθουσα, ήρθε ο νεαρός ταξιθέτης να μας ζητάει τα εισιτήριά μας, γιατί μπορεί και να καθόμασταν σε λάθος θέση ή να μην είχαμε καν εισιτήρια. Έτσι, να σε κοιτάνε όλοι, μήπως και παρανόμησες... Μα, δεν υπήρχε περίπτωση, καλέ μου. Και φυσικά είχε κάνει λάθος η βαριεστημένη ταμίας.

*

Την γκρίνια μου την έσβησε η ταινία. Και η ερμηνεία του Κλιντ, με ψυχή, που με αποζημίωσε. Grand Dragon, με τα όλα του... Και μια μουσική στην καθοριστική στιγμή της ταινίας που σε βουρκώνει.