Μύηση στη «φυλή» των ενηλίκων
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη Φιλολογική Βραδυνή, το Σάββατο 11 Απριλίου 2009)
«…Έφτασε η ώρα. Η στιγμή που ανεβαίνεις στην έδρα και πρέπει να απαγγείλεις την ετυμηγορία. Τη δική σου. Που αθωώνεις ή βάζεις ταφόπλακα σε μνήμες, υπολήψεις, ονόματα…»
Αποθησαυρισμένες λεπτομέρειες. Από τη ζωή των ανθρώπων στην Ελλάδα το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα. Αυτό δεν συγκρατεί η λογοτεχνία; Τις λεπτομέρειες της ζωής, όπως λέει και η Άλκη Ζέη. Σε δεκαεφτά διηγήματα που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, με τον τίτλο «Τελετές ενηλικίωσης -Μια ζωή σε δεκαεφτά επεισόδια», ο Κώστας Ακρίβος περικλείει στιγμιότυπα από καθημερινότητες που άλλες μοιάζουν μακρινές πίσω στο χρόνο και το επαρχιακό τους φόντο και άλλες θυμίζουν στην ατμόσφαιρά τους ταινίες της κινηματογραφικής γενιάς του Τσεμπερόπουλου και του Πανουσόπουλου.
Απλές ιστορίες με ευαισθησία, τρυφερή ματιά και γλώσσα που διαφυλάσσει λέξεις τις οποίες μιλάει ο κόσμος. Τα κείμενα αποπνέουν μια νοσταλγική διάθεση, αν και δεν έχουν γραφεί όλα μαζί. «…Καλύτερα να ζήσω εδώ, εδώ να περάσω τη ζωή μου. Αυτή η θάλασσα να ‘ναι για μένα η δική μου πατρίδα…». Διαβάζονται με μια ανάσα –αυτό είναι το πλεονέκτημα της γραφής διηγημάτων εν γένει και το δίκοπο μαχαίρι της μαζί, αφού ο συγγραφέας έχει ένα κείμενο μικρής έκτασης με το οποίο πρέπει να κερδίσει τον αναγνώστη του άμεσα και αποτελεσματικά. «…Μυστήρια πλάσματα οι μάνες: ξέρουν να διαβάζουν με το μέσα μάτι, να μην ξοδεύουν λόγια εκεί που δεν πρέπει…».
Το σεξουαλικό και το ερωτικό στοιχείο έχουν τη ζωτική τους θέση στις ιστορίες, όπως ακριβώς και στις ζωές των ενηλίκων, αλλά τίθενται στην υπηρεσία του συγγραφέα λες και μόνο για να εξυπηρετήσουν την ιδιότυπη ηθογραφία των κειμένων. «…Γιατί έτσι είναι οι έρωτες· τις περισσότερες φορές δεν σου κάθεται η μπίλια…». Δικαιολογείται με αυτόν τον τρόπο και ο τίτλος της συλλογής διηγημάτων που δένει απόλυτα με το εξώφυλλο, η επιλογή του οποίου είναι εξαιρετική και υπαινικτική. Πρόκειται για λεπτομέρεια από το έργο του Μάριου Σπηλιόπουλου, «Μέρες Θεσσαλονίκης». Ο Ακρίβος αναπλάθει έναν κόσμο που ξεμακραίνει από τη μνήμη μας, έναν πιο αθώο κόσμο που η μύηση στα ενήλικα μυστικά του έμοιαζε πιο ανώδυνη και τρυφερή· πιο ανθρώπινη. Αυτό είναι και το ατού της συλλογής. Η ανθρωπιά που τροφοδοτείται από τους χυμούς του σώματος που διαιωνίζουν τη ζωή.