Revolutionary Road

Η πόλη μετεωρίζεται στα κρύα ρεύματα που την διαπερνούν. Μπορεί και να ριγεί η πόλη. Ποιος ξέρει; Φοράς όλα τα μάλλινα του κόσμου, στρώσεις στο δέρμα, αλλά παγώνει η ψυχή σου μόλις βλέπεις έξω στο πεζοδρόμιο τη μικρή με το ακορντεόν. Και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζει να παίζει αυτό το αναθεματισμένο οργανάκι. Πιο κάτω η άτυπη δεσμοφύλακάς της την κρατάει στο δρόμο. Κι εσύ σκαλίζεις λέξεις στην οθόνη με μια έξη που σε τρομάζει. Κι αυτή δεν πήγε άλλη μια μέρα σχολείο.

*

Revolutionary Road. Δεν περίμενες να έχει κόσμο η ταινία. Είχε. Και τους ένιωθες όλους να αναστενάζουν βαριά λες για να αναπνεύσουν απ' τ' ασφυκτικό της ζωής τους που τους πνίγει και το είδαν γιγαντιαίο στην οθόνη. Άτιμο σινεμά! Παίρνεις την ήδη ξεφτισμένη ζωή και την κάνεις ύμνο της δυστυχίας. Μακάρι να πάρει το Όσκαρ η Γουίνσλετ. Μακάρι. Κι ο Ντι Κάπριο τ' αξίζει, αλλά θέλεις να το πάρει ο Μίκι Ρουρκ.

*

Κι άλλη τριμμένη ζωή. Κι άλλη. Και τα γελαστά παιδιά στις γωνίες πουλάνε ομπρέλες, γάντια, κασκόλ, κάλτσες. Να σε ζεστάνουν θέλουν, βρε. Να σε ζεστάνουν και να σε δροσίσουν το θέρος. Α, και να σε στολίσουν με λουλουδάκια νεκρικά της ημέρας, για μια στιγμή. Πεεέντε ευρώ. Πεεέντε ευρώ. Πεεέντε ευρώ.