"Είναι αληθινό ένα έργο, όταν έχει τη δομή του ονείρου" Μ.Χ.

Χθες, είδα το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Βερνίκου, "Μάνος Χατζηδάκις- Είδωλο στον καθρέφτη". Στη μιάμιση ώρα της διάρκειάς του δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή ότι δεν βλέπω ταινία μυθοπλασίας. "Χρειάζομαι μύθο και τον φτιάχνω" που έλεγε και ο ίδιος ο Χατζηδάκις.
Σ' αυτό το πολιτισμένο σινεμά -δηλαδή το κοινό του είναι πολιτισμένο στους τρόπους του και στην προσήλωση (για να μην πω καθήλωση) με την οποία αντιμετωπίζει την κάθε ταινία που μου κάνει εντύπωση- το Τριανόν, που ανακάλυψα τώρα τελευταία, δεν ακουγόταν κιχ. Τα όνειρα που υποσχέθηκε ο συνθέτης να μας τα δίνει πίσω με μουσική, ζωντάνεψαν. Για 90 λεπτά. "...Γενικά η επιτυχία στη ζωή ενός καλλιτέχνη είναι εμπόδιο. Νομίζω σοβαρότερο από την αποτυχία...", σ' αυτό τον άξονα της απάρνησης της δικής του επιτυχίας με τα "Τα παιδιά του Πειραιά" κινείται η οπτική του Δημήτρη Βερνίκου, σκηνοθέτη και παραγωγού, συνεργάτη του Χατζηδάκι και ερευνητή του έργου του.
Μια κινηματογραφική αφήγηση που αξίζει τον κόπο.