Βουβή «κραυγή» της απουσίας

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη Φιλολογική Βραδυνή)

Θα ξεκινήσω από το τέλος της ποιητικής συλλογής στην οποία θα αναφερθώ. Συγκεκριμένα, από τα Περιεχόμενα, καθώς περιδιαβάζοντάς τα, μένει ο αναγνώστης με την εντύπωση ότι οι τίτλοι των ποιημάτων συγκροτούν ένα άλλο «εν κρυπτώ» κείμενο, το οποίο αν διαβαστεί με τον ποιητικό ρυθμό που διαθέτει, αναδύει μια ένταση ιδιότυπη, αντανακλά μια δύναμη υπολογίσιμη.
Πρόκειται για την ποιητική συλλογή της Michelle Μπαστιά που φέρει τον τίτλο «Αν υπήρχε μια Ιθάκη» και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το αναγνωστικό «παιχνίδι» που ανακαλύπτει κανείς στα περιεχόμενα και το οποίο υποπτεύομαι ότι είναι τυχαίο, χωρίς να είμαι βέβαιη –και μάλλον δεν προέκυψε από εκδοτική πρόθεση-, κατά παράδοξο τρόπο αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των ποιημάτων και συνιστά έναν πυρήνα συγκέντρωσης της συγκίνησης. Σαν να αποκαλύπτεται μια άλλη άγνωρη δυναμική του λόγου της Μπαστιά ακριβώς εκεί όπου σημειώνονται οι τίτλοι των ποιημάτων που παρουσιάζονται ως άτιτλα σε όλη την έκδοση, με τη χρήση ενός tick εγκριτικού στην κορυφή της κάθε σελίδας.

Στο σύνολο της η συλλογή αποτελείται ως επί το πλείστον από πολύ σύντομα μέρη-ποιήματα που διαθέτουν έναν κοινό παρονομαστή: την έμμεση νύξη της απουσίας. Μοιάζει με την αίσθηση που αφήνει μια βουβή κραυγή. Ο επαναληπτικός λόγος που προτιμά η δημιουργός, επιτείνει την ένταση της μοναξιάς, του αποχωρισμού, του κενού, της απομόνωσης. Οι σεφερικές καταβολές της Μπαστιά είναι εμφανείς στους αρμούς των ποιημάτων, ωστόσο κατορθώνει να μην τη δεσμεύσουν και ελευθερώνει τις λέξεις της, ακολουθώντας μια απλή και μοντέρνα φόρμα γραφής. Στο θεματικό μέρος που τιτλοφορείται «Στην Αίγυπτο… γύρισα» σκιαγραφούνται ζωντανές εικόνες με χρώματα της Ανατολής, με αισθήσεις παρελθούσας σφύζουσας ευτυχίας και ήχους μιας μελωδίας σχεδόν ερωτικής. Η Αίγυπτος αποκτά τη σημασία της επιστροφής σε μια ενδότερη πατρίδα, με την έννοια του ψυχικού εκείνου τοπίου που μπορεί να υποθάλψει την ευτυχία, την πληρότητα και την ομορφιά.