Ο ακάλυπτος χώρος

μέσα μας, λες και γίνεται στόχος κάθε Αύγουστο από τον άγνωστο στο δρόμο. Λες και οσμίζεται το φόβο μη και δεν πάει καλά αυτός ο μήνας κι έρχεται κοντά και ψιθυρίζει μπροστά μας κάτι ξόρκια ακατάληπτα για τη ζωή που ζούμε κι εκείνος ίσως δεν ζει. Τον Αύγουστο που φεύγουν όλοι, μένει ο ακάλυπτος του καθενός σε κοινή θέα. Και από απλώς ακάλυπτος γίνεται και ευάλωτος χώρος.
Το λένε οι άγριες ματιές στο δρόμο. Οι βρισιές που ξεχύνονται από τα άγνωρα μακρινά διαμερίσματα. Τα πεινασμένα αδέσποτα που τριγυρίζουν σαν την άδικη κατάρα. Και το σαξόφωνο να μουρμουρά τον αμήχανο σκοπό του θέρους, ακόμη μαθαίνει ο αόρατος γείτονας και δεν ξέρει ότι χαμογελώ σε κάθε φάλτσο του με συγκατάβαση.
Βάζω στ' ακουστικά ωραία μουσική (I'm your man με τη φωνή του Leonard Cohen), στα μάτια και την οθόνη του μυαλού παίζω ταινίες ανάλαφρες και συγκινητικές. The winner takes it all. Στα χέρια κρατώ το "Αποχαιρετισμός στα όπλα" και διαβάζω, για τη βία του καθημερινού πολέμου που ζούμε. Τρυφερός είναι ακόμη και ο Έρνεστ, μπροστά στο φόβο για το κακό που μας ζώνει.
Στον "ακάλυπτο", λοιπόν, φυτεύω ψηλούς φοίνικες, χρωματιστά λουλούδια και παίζω μουσικές, μπας και ξεγελάσω την κοινή θέα. Μπας και δει ο καθένας το δικό του ακάλυπτο και πάψει να ασχολείται με τον ακάλυπτο των άλλων.

***Το φόβο του χάους ήρθε να ενισχύσει και ο συγχωρεμένος Χιθ Λέτζερ στο ρόλο του Τζόκερ στο Dark Knight που είδα. Έπεσε κι εκείνος απ' τον ακάλυπτό του.