Η καλοσύνη των αναγνωστών (ή αλλιώς, εγώ είμαι με τη γειτόνισσα)

Την πιο καθαρή ματιά για τα βιβλία, την πιο απογυμνωμένη από καθημερινές μιζέριες αναγνωστική απόλαυση την είχα τελευταία, όταν πήγα στο χωριό. Εκεί δεν φτάνουν τα δηλητηριώδη βέλη των κομπλεξικών, εκεί δεν έχεις στο κεφάλι σου κανέναν να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Εκεί είσαι εσύ και το βιβλίο. Δεν ξέρεις το συγγραφέα, δεν σε ξέρει. Θέλεις να τον γνωρίσεις; Άνοιξε τα ματάκια σου και διάβασέ τον πίσω από τις γραμμές του. Δεν θες να καταλάβεις τίποτα γι' αυτόν; Πάλι όλα καλά καμωμένα, κλείστο το ρημάδι το βιβλίο, βγες στο μπαλκόνι και χάζεψε το δρόμο, άκου τα πουλάκια που κελαηδάνε.
Και γύρισα πίσω: ο τάδε είπε για το δείνα εκείνο. Του τάδε το βιβλίο λέει αυτό και του δείνα λέει το άλλο. Ο τάδε κριτικός έγραψε για το δείνα συγγραφέα και ο τάδε συγγραφέας ενοχλήθηκε με τον τάδε κριτικό.Και σκέφτομαι τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα βιβλία που κρατούσα λίγες μέρες πριν στα χέρια μου. Καμία, φυσικά. Η βιβλιόφιλη μανιώδης αναγνώστρια γειτόνισσά μου στο χωριό δεν έχει ιδέα για όλα αυτά που διαμείβονται στη σφύζουσα πρωτεύουσα που θρέφει γύρω της μια παραλογοτεχνική περικοκλάδα που υψώνεται και στο τέλος τα καλύπτει τα βιβλία και την ομορφιά τους και την ασχήμια τους και τους συγγραφείς και τις προθέσεις τους. Σαν άδικος κόπος. Και αντί να στύβεις βιβλία με το μυαλό σου και να παίρνεις τους χυμούς και τους καρπούς τους, στύβεσαι εσύ από μια χαζή καθημερινότητα που περιλαμβάνει κουτσομπολιά και έριδες για βιβλία και συγγραφείς. Εγώ είμαι με τη γειτόνισσα, αρνούμαι να ασχοληθώ. Πιστεύω στην καλοσύνη των αναγνωστών, όχι με την έννοια της αγαθοσύνης, αλλά με εκείνη της αγνότητας στη ματιά, της ειλικρίνειας και αν μη τι άλλο κανενός άλλου οφέλους παρά εκείνου που δίνουν οι λέξεις. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερο;
Όλα τα άλλα είναι θόρυβος και βουή κι αντάρα και σύννεφο σκόνης που μπαίνει στα μάτια και δεν σ' αφήνει όχι μόνο να διαβάσεις, αλλά και να δεις πέρα από τη μύτη σου.